چمدان - بنا بررسم ایرانیان باستان وقتی پسری به سن بلوغ می‌رسید برای اینکه بتواند با مردان دیگر به شکار و پیکار بپردازد با برگزاری جشن ویژه‌ای زره و جوشنی به او می‌پوشاندند و کمربندی از کمند یا شمشیری به کمر او می‌بستند و بدین روش او را به جرگه مردان و رده جنگیان درمی‌آوردند.

این رسم تا اواخر قرن هجدهم ادامه داشت و هنوز هم در میان مردم هند و اروپایی به نام جشن شوالیه معروف و بین ایلات و عشایر امروزی ایران از جمله عشایر کرد و لر و لک به نام جشن کمربندان یا شال بندان خوانده می‌شود.

برای اشو زرتشت هم چنین جشنی برگزار شد و جامهٔ رزمیان بنا به رسم روز بر او پوشاندند ولی هنگامی که او به رهبری جهان برگزیده شد دستور داد تا در این جشن به جای پوشاندن زره و جوشن پیراهن سفید نخی نازکی به نام «سدره»’ که نشانه مهر و دوستی است به جوانان بپوشانند و به جای کمربند جنگی و شمشیر، کمربندی از پشم گوسفند به نام کشتی که نمایانگر بی‌آزاری و سود رسانی است به کمر آنان ببندند که این جشن امروز به نام جشن سدره پوشی معروف است.

در آیین زرتشتی وقتی پسر یا دختر به سن بلوغ رسید برای او مراسم سدره‌پوشی گرفته می‌شود.

سدره پیراهنی است گشاد با آستینی کوتاه و بدون یقه که از ۹ تکه پارچه که در گذشته از جنس پشم، پنبه و یا  ابریشم دوخته می شد اما در حال حاضر سدره معمولاً از پنبه تهیه می‌شود.

سدره در جلو از گریبان به پایین چاکی دارد که تا به سینه می‌رسد و در انتهای آن کیسه کوچکی قرار گرفته که به عقیده زرتشتیان مومن و معتقد کیسه کرفه نامیده می‌شود و معتقدند که کنش‌های نیک و سودمندی که در زندگی روزمره از آنها سر می‌زند در آن جای گرفته و ذخیره می‌شود.

سدره پوشی معمولا در بین ۷ تا ۱۵ سالگی طی مراسمی که توسط موبد انجام می‌شود صورت می‌گیرد و پس از آن فرد رسماً در جامعه مذهبی پذیرفته می‌شود.

کشتی بندی است باریک و بلند که از ۷۲ نخ پشم گوسفند توسط زن موبد بافته می‌شود. این ۷۲ نخ را هنگام بافتن به ۶ قسمت که هر یک دارای ۱۲ رشته است تقسیم می‌کنند و به هم می بافند.

عدد ۷۲ کنایه از هفتاد و دو فصل یسنا است و عدد ۱۲ اشاره به ۱۲ ماه سال و عدد ۶ اشاره به ۶ گهنبار دارد.  سه دور بستن کشتی به دور کمر و بر روی سدره اشاره به سه بنیاد آئینی دین اشو زرتـشت یعنی اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک دارد و پیوسته آن را  یادآوری می‌کند.