این زیررده که « کهن‌آب‌بازسانان» (Archaeoceti) نام دارد اوایل ائوسن تا اواخر اُلیگوسن (بین 53 تا 23 میلیون سال قبل) زندگی می‌کردند.
این فسیل‌ها درباره یکی از بزرگ‌ترین اسرارهای تکامل نهنگ‌ها به عنوان پستانداری که آب را به‌جای زندگی در خشکی برگزید توضیح می‌دهند.
وادی‌الحیتان مهم‌ترین محوطه دیرینه‌شناسی در جهان برای نشان‌دادن این مرحله از تکامل پستانداران دریایی است و پرتره‌‌هایی دقیق از شکل و حیات این نهنگ‌ها را در دوره گذار از خشکی به آب به‌تصویر می‌کشد. به طوری که هیچ نقطه‌ای از جهان وجود ندارد که این تعداد از این‌گونه فسیل را در این سطح متمرکز و با این کیفیت داشته باشد.
قدمت فسیل‌های وادی‌الحیتان به 50 میلیون سال قبل بازمی‌گردد و نشان می‌دهد که آناتومی جوان‌ترین کهن‌آب‌بازسانان در آخرین مرحله تکامل از پستانداران خشک‌زی به موجودات دریایی چگونه بوده است. این گونه اولیه از نهنگ‌ها شکل بدن نهنگ‌های امروزی را دارند اما جنبه‌های اولیه جمجمه و ساختارهای دندان‌های منحصربه‌خودشان را دارند و به‌ویژه این جانوران هنوز پاهایشان را از دست نداده‌اند.
وجود این فسیل‌ها وسط صحرا تایید می‌کند که این منطقه بین 40 تا 50 میلیون سال قبل بخشی از دریای بزرگ تتیس بوده که زمانی در منتهای جنوبی دریای مدیترانه کنونی وجود داشته است. ایران و بخش‌های دیگر خاورمیانه زیر این دریا بود و آنچه امروزه به‌عنوان دریای خزر شناخته می‌شود بازمانده آن دریای بزرگ است.
اولین اسکلت‌های دره نهنگ‌ها حدود سال 1830 کشف شد و امروزه به عنوان محوطه میراث جهانی یونسکو است. با وجود این سالانه فقط هزار نفر از آن بازدید می‌کنند.
نظر شما