به گفته این کارشناس احتمالا قدمت این تکیه و تکیه تجریش باید یکی باشد. او از تاریخ دقیق ساخت بنا مطلع نیست اما می‌داند که متأسفانه این تکیه ثبت ملی نشده است.
از سویی محمد انشایی رئیس اداره میراث فرهنگی شمیران در گفت‌وگو با خبرنگار چمدان ضمن تأیید خبرآتش‌سوزی و ابراز تأسف از این گونه اقدامات توضیح داد: «بنای فعلی تکیه تاریخی نیست و حتی طاق ضربی هم ندارد. این بنا معاصر است و طاق فلزی دارد. ما در منطقه شمیران تمام بناهای تاق ضربی تاریخی را یا ثبت می‌کنیم و یا آنها را واجد ارزش اعلام می‌کنیم.»
او ادامه داد: «بزرگترین تکیه درکه همین تکیه است. ممکن است برخی از وسایل اهدایی مانند ظروف یا چراغ یا فرش‌ها قدمتی تاریخی داشته باشد و مردم به عشق امام حسین (ع) آن را به حسینیه اهدا کرده باشند اما خود بنا چنین نیست.»
در گزارشی که پیش‌تر در همشهری محله منتشر شده در مورد قدمت تکیه یکی از مداحان محلی گفته است: «تاریخ ساخت حسینیه درکه به حدود سال 1346 شمسی بر می‌گردد. تکیه درکه مانند تکیه تجریش بود با این تفاوت که تکیه تجریش سقف شیروانی داشت و تکیه درکه به‌صورت خیمه بود. تکیه درکه 14 طاق‌نما داشت و هر طاق‌نما مربوط به یک طایفه بود که خرج مراسم عزاداری را برعهده داشتند. زمانی که تکیه نیاز به بازسازی داشت اهالی دست به کار شدند تا هزینه‌های لازم را تأمین کنند.» همچنین بر روی کاشی آبی رنگی کنار در این حسینیه، تاریخ آخرین بازسازی آن سال 51 درج شده است.
در این گزارش همچنین آمده است: تکیه درکه هیچ‌گاه درش به روی کسی بسته نمی‌ماند. اصل قدمت تکیه به حدود 600 سال پیش برمی‌گردد. «آن زمان افراد محلی این مکان را ساختند تا هر سال مراسم ماه محرم را در اینجا برپا کنند. آن سال‌ها ورودی تکیه 3 پله بود که با در چوبی به تکیه باز می‌شد. از دری که مهمانان وارد می‌شدند طبقه بالایی وجود داشت که پیرمردها و بزرگ‌ترهای محله در آن می‌نشستند. آن زمان پوشش تکیه چادر بود و فضای داخل آن را طاق‌های متعددی پرکرده بود. اینجا یک اتاق 12 متری بود با 14 طاق‌نما که هرکدام به یک خانواده و طایفه‌ای تعلق داشت. با شروع محرم تزیین و فرش و روشنایی طاق با طایفه صاحب هر طاق بود. پیرمردها در طبقه مخصوص می‌نشستند و جوان‌ها در تالار اصلی تکیه. هر شب از ماه محرم را یک خانواده نذری می‌داد. یکی قند و چای و یکی هم شام تکیه را. در قدیم هر خانواده‌ای نذر می‌کرد غذای خودش را به تکیه می‌آورد. هرکسی یک نوع غذا با خودش می‌آورد و به دیگران می‌داد. هرشب نوبت یک خانواده بود. آن زمان هنوز در تکیه آشپزخانه‌ای وجود نداشت و هیزم نقش اجاق گاز را داشت.
[caption id="attachment_9222" align="aligncenter" width="720"]
پیش از آتش سوزی[/caption]
به دلیل سیادت اهالی، محله‌های دیگر شمیران، درکه را صاحب عزا می‌دانند. اهالی اوین برای عرض تسلیت در روز هشتم محرم به درکه می‌آیند. بعد از این دیدار اهالی درکه در تاسوعا به اوین می‌روند و بازدید آنها را پس می‌دهند. مردم درکه به این بازدید چنان معتقدند که حتی اگر جوان‌ها در خدمت سربازی باشند سعی می‌کنند آن روز را مرخصی بگیرند و به درکه بیایند.
صبح عاشورا رسم است تعدادی از بچه‌های کوچک محله جمع می‌شوند و همراه بایک پرچم سفید به سمت خانه‌هایی که از قبل مشخص شده می‌روند. در می‌زنند و یک صدا می‌خوانند «یا عباس یا سیدی، ماییم غلام عباس». این گروه از بچه‌ها معروف هستند به غلام عباس. در قدیم صاحبخانه به بچه‌ها نون و ماست می‌داد، اما امروزه با شیر یا شله زرد از بچه‌ها پذیرایی می‌کنند. این رسم تا ساعت 10 صبح طول می‌کشد.»
[caption id="attachment_9224" align="aligncenter" width="787"]
عکس: امیر ادهم[/caption]
به گزارش چمدان، هر چند شاید این بنا نسبت به سایر بناهای تاریخی قدمت چندانی نداشته باشد اما از آنجا که بزرگترین تکیه منطقه درکه است و از آن مهم‌تر با خاطرات ارزشمند معنوی و مذهبی مردم این منطقه گره خورده است شاید بهتر بود کارشناسان میراث فرهنگی آن را به عنوان ذخیرگاه بخشی از آداب و رسوم مردم درکه به ثبت ملی می رساندند.
پیش تر حمید رضا حسینی کارشناس ارشد تاریخ و از نویسندگان دانشنامه تهران بزرگ در یادداشتی تأکید کرده بود:«همه آنچه هویت تاریخی و میراث فرهنگی ما را شکل می‌دهند، لازم نیست که حتما ارزش‌هایی در مقیاس جهانی یا ملی داشته باشند، بلکه می‌توان به معیارها و مقیاس‌های محلی نیز توجه کرد. اگر در یک محله، مدرسه یا حمام یا مسجد یا دکّان یا درختی وجود دارد که مردم آن محل دوستش می‌دارند و خاطرات مشترک از آن دارند، آن یادگار، جزیی از هویت محله را شکل می‌دهد و شایسته حفاظت است.»
نظر شما