از نظر گردشگری که به این شهر می‌آید، این رنگ‌های شاد با غم از دست دادن عزیزان در تضاد است اما اساس این کار ریشه در سنت مایاها دارد که در بزرگداشت مردگان باید آن‌ها را در گورهایی با رنگ‌های شاد و بشاش به خاک سپرد و با این‌کار به زنده‌ها کمک کرد که گریزناپذیربودن مرگ را بپذیرند.
دوم نوامبر هر سال مصادف با روز مردگان در شهر کوچک چیچیکاستنانگو که محل زندگی قبیله کی‌چه است، خانواده‌ها قبرهای عزیزانشان را تمیز و دوباره رنگ می‌کنند. رنگ‌ها عمقی نمادین دارند؛ سفید نماد پاکی، فیروزه‌ای نماد محافظت و زرد نماد قدرت زندگی‌بخش آفتاب است. علاوه بر این رنگ‌های نمادین، رنگ‌های دیگری هم در این گورستان دیده می‌شود که در واقع رنگ‌هایی است که متوفیان در زمان حیات به آن‌ها علاقه داشته‌اند.
[related-post id="1945"]
[related-post id="1486"]
«پُپُل ووه»، متن مقدس مایاها، همچنان روی باورها و اعتقادات مردمان «کی‌چه» تاثیر می‌گذارد. برپایه این دست‌نوشته قدیمی، مردگان در جهنم‌های خیبالبا زندگی و از آنجا از طریق رویاها با زنده‌ها ارتباط برقرار می‌کنند اما اگر لازم باشد مستقیماً می‌توانند نظاره‌گر خاکسپاری‌های آیینی و مراسم تدفین باشند.
برخی بر این باورند که اگر مرده‌ای به‌روشی درست به خاک سپرده نشود روحش در نیمه راه میان قلمرو زنده‌ها و مرده‌ها گرفتار می‌ماند و برقراری ارتباطش با زنده‌ها قطع می‌شود. این باور به خصوص در مدت 36 سال جنگ داخلی گوآتمالا بین سال‌های 1960 تا 1996 که 150 هزار قربانی برجای گذاشت بسیار دردناک بود و مردم «کی‌چی» را که نمی‌توانستند کشته‌شدگان جنگ را به روشی مناسب به خاک بسپارند در وضعیت روحی ناامیدکننده‌ای قرار داده بود.
در دوره کوتاه ریاست‌جهوری «ریوس مونت» که بعدها به‌عنوان جنایتکار جنگی و عامل نسل‌کشی شناخته شد، مایاها باعنوان «دشمنان ملت» معرفی و به طرز دلخراشی کشته شدند. بسیاری از قربانیان این نسل‌کشی در گورهای دسته‌جمعی و بدون برگزاری هیچ آیینی دفن شدند و خانواده‌هایشان را با اشک و اندوه عذاب کشیدن ارواح تنها گذاشتند. اگر روزی این گورهای دسته‌جمعی کشف شوند مراسم خاصی برای انتقال آن‌ها به روشی درست به سرزمین مردگان برگزار خواهد شد.
ویدئویی از این گورستان رنگی ببینید:
نظر شما