چمدان :  انگلستان با آغاز جنگ جهانی اول و در سال‌های بعد از آن در مقیاس وسیعی پروژه‌ دفاع آکوستیک را اجرا کرد. این شیوه دفاع آکوستیک قادر بود ورود هواپیماهای دشمن را ازطریق دستگاه‌های صوتی پیش‌بینی کند. این پروژه نه روی فناوری الکترونیک که روی مطالعه فیزیک آکوستیک و ویژگی‌های بازتابشی سطوح سخت متمرکز بود.

سرگرد ویلیام سنسام تاکر از دهه دوم قرن گذشته پروژه آینه‌های آکوستیک را توسعه داد. این آینه‌ها درواقع سازه‌هایی بتنی شلجمی‌شکلی با قطر بین 15 تا 30 پا بودند که داخل آنها میکروفنی قرار گرفته بود و به‌ سمت دریا جهت داشتند.

در این پروژه دو نوع آینه توسعه یافت؛ نوع اول دارای یک بخش شلجمی بود که تمام امواج صوتی را در یک نقطه واحد متمرکز می‌کرد. نوع دوم یک بخش کروی داشت که عمقش نسبت به نوع اول کمتر بود و امواج صوتی را در فضایی که در نزدیکی مرکز شلجمی قرار داشت بازتاب می‌داد.

در هر دو مورد، هم شعاع منحنی این بخش‌ها و هم ابعاد خود آینه براساس بسامدهای صوتی که از موتور هواپیما ساطع می‌شد تعیین می‌شدند.

زمانی‌که امواج صوتی به کره مقعر در مرکز سازه بتنی می‌رسید میکروفن‌هایی که در وسط این کره قرار داشتند امواج را به گوشی‌های متصدی اتاق کنترل ارسال می‌کردند و او زنگ هشدار را به صدا در می‌آورد. این دستگا‌ه‌ها قادر بودند اصوات هواپیماها را از فاصله 25 مایلی دریافت کنند. به‌این‌ترتیب، توپخانه انگلیس حدود 15 دقیقه فرصت داشت که خودش را برای حمله آماده کند.

امروزه، این آینه‌های صوتی که در سواحل جنوبی انگلستان در حد فاصل چیچِستر تا ساوندرلند گسترده شده‌اند در شمار میراث تاریخی پیش‌از جنگ جهانی دوم قرار دارند و به‌ عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری این مناطق شناخته می‌شوند.