بعدها در قرن شانزدهم میلادی، ویلیام شکسپیر شاعر و نمایشنامه‌نویس شهیر انگلیسی در ترکیبِ بندها تغییراتی ایجاد کرد. به‌طوری‌که غزل‌واژه متمایز شکسپیرین از 14 مصرع تشکیل شده که در قالب سه چهارپاره و یک تک‌بیت پایانی جای می‌گیرد.
اکنون گروهی از دانشمندان مرکز پژوهش‌های آی‌بی‌ام استرالیا، دانشگاه تورنتو و دانشگاه ملبورن الگوریتمی را برای هوش‌مصنوعی توسعه داده‌اند که قادر است به‌سبک غزل‌واژه‌های شکسپیر شعر بسراید.
اشعاری که این هوش‌مصنوعی سروده ازنظر قالب، وزن و شکل به اشعار شکسپیر کاملا شبیه هستند و از این منظر نمی‌توان این سونت‌ها را از اشعار شاعر انگلیسی تشخیص داد.
اما زمانی‌که غنای شعری و واژگانی سونت‌های این رایانه بررسی شد دانشمندان دریافتند که میان غنای شعری اشعار خالق هملت با غنای شعری اشعار این هوش دست‌ساز بشر هزاران کیلومتر فاصله است.
این رایانه که برپایه «یادگیری عمیق» یا یادگیری خودکار عمل می‌کند پیش‌از سرودن سونت‌هایش 2هزارو600 غزل‌واژه شکسپیر متشکل از 367هزار واژه را مطالعه کرد. سپس آنچه را که خوانده بود در سه بخش نوع زبان، وزن مصرع‌ها و قافیه تجزیه‌وتحلیل کرد و بعد به سرودن شعر دست زد.
[related-post id="39121"]
[related-post id="35226"]
[related-post id="1744"]
[related-post id="39342"]
نظر شما