چمدان : نزدیک‌ترین راه برای رسیدن به حمام‌های کاراکالا یا حمام‌های آنتونیانه استفاده از ایستگاه متروی «چیروکو ماسیمو» است که این محوطه باستان‌شناختی در فاصله حدود ۷۰۰ متری از آن قرار دارد.

این محوطه هم همانند بسیاری دیگر از بناهای تاریخی شهر رم، یادگار دوره امپراتوری بزرگ رم است اما در بدو ورود به آن، بازدیدکنندگان با حس متفاوتی از سایر بناهای این شهر مواجه می‌شوند زیرا اینجا نه مرکز سیاسی‌تجاری امپراتوری و نه محلی برای لذت‌بردن از مبارزه میان لژیونرها و گلادیاتورها بوده است. این گرمابه باستانی که ارتفاع دیوارهای آن به ۴۰ متر می‌رسد به‌سادگی خدمتی اجتماعی بوده که پدر و پسری امپراتور آن را برای استفاده عموم مردم ساخته‌اند؛ بنایی عظیم که بعدها منبع الهام‌بخشی بسیاری دیگر از ساختمان‌های معروف جهان شد که ازجمله این بناها می‌توان به حمام‌های دیوکلتیانوس (بهره‌برداری در ۳۰۶ میلادی)، کلیسای جامع ماکسنتیوس و کنستانتین معروف به کلیسای جامع نو (بهره‌برداری در ۳۱۲ میلادی) و استادیوم پنسیلوانیا در نیویورک (بهره‌برداری در ۱۹۱۰) اشاره کرد.

ساخت این حمام‌ها که در منطقه جنوبی شهر رم باستان قرار دارد به‌ دستور امپراتور سپتیموس سوروس در ۲۱۲ میلادی آغاز شد و در دوره امپراتوری پسرش کاراکالا (مارکوس اورلیوس سوروس آنتونیوس آگوستوس) در ۲۱۶ میلادی پایان یافت. درطول این سال‌ها کارگرها بیش‌از حدود ۲هزارو۲۰۰ تن مصالح را هر روز روی هم می‌چیدند. هرچند استفاده عمومی از این حمام‌ها در زمان کاراکالا آغاز شد اما امپراتور هلیوگابال و امپراتور الکساندر سوروس تزیینات دیگری به آن افزودند.

حمام‌های کاراکالا که در فضایی به وسعت ۱۰۰هزار مترمربع گسترده شده، گنجایش ۸میلیون لیتر آب را داشته و روزانه پذیرای ۶هزار تا ۸هزار استحمام‌کننده بوده است تا زمان افتتاح حمام‌های دیوکلتیانوس به‌عنوان بزرگ‌ترین حمام امپراتوری رم شناخته می‌شد و از سال ۳۰۶ به دومین گرمابه بزرگ سراسر امپراتوری تبدیل شد.

این حمام‌های عمومی که سالانه ۲۶۶هزارو۴۳۵ بازدیدکننده و ۹۵۱هزارو۸۰۸ یورو در سال درآمدزایی دارد بیست‌ودومین محوطه دولتی پربازدید ایتالیا است.

سال ۲۱۲ برای تامین آب این حمام‌ها شاخه‌ای که آبراه آنتونینیانا نامیده می‌شد از قنات رمی «آکوآ مارچا» جدا شد. اما درطول جنگ گوتیک که بخش‌های وسیعی از اروپا را درگیر کرد، شاه‌ویتیجس، پادشاه گوت‌ها دستور نابودی قنات‌های رمی را صادر کرد. درپی این تصمیم حمام‌های کاراکالا هم از سال ۵۳۷ تعطیل و متروکه شد.

پاپ‌ها آدریان اول، سرجیوس دوم و نیکولاس اول در قرن نهم کارهایی را برای راه‌اندازی مجدد این قنات انجام دادند. اما طی زلزله‌ای که سال ۸۴۷ رخ داد این سازه عظیم هم همانند بسیاری دیگر از سازه‌های دوره امپراتوری رم به ویرانه تبدیل شد و بار دیگر زلزله ۶ آوریل ۲۰۰۹ آکوییلا به آن آسیب‌هایی وارد کرد.

در کاوش‌هایی که در قرن شانزدهم به دستور پاپ پل سوم انجام شد مجسمه‌های باارزشی در این حمام‌ها کشف و در مجموعه تورو فارنِزه جمع‌آوری شد. این مجموعه امروزه در موزه ملی باستان‌شناسی ناپل نگهداری می‌شود.

کوره‌خانه، حوضچه‌ها و استخرهای آب سرد و آب گرم، تالارهای گرمابه، باشگاه‌های بدنسازی و جامه‌خانه از قسمت‌های مختلف این محوطه باستانی شگفت‌انگیز است.

حمام‌های کاراکالا یکی از سازه‌های تاریخی بازمانده از دوره امپراتوری رم در پایتخت ایتالیا است که با وسعت ۱۰۰هزار مترمربع زمانی بزرگ‌ترین گرمابه عمومی رم بوده است.

این گرمابه باستانی که ارتفاع دیوارهای آن به ۴۰ متر می‌رسد به‌سادگی خدمتی اجتماعی بوده که پدر و پسری امپراتور آن را برای استفاده عموم مردم ساخته‌اند.

ساخت این حمام‌ها که در منطقه جنوبی شهر رم باستان قرار دارد به‌ دستور امپراتور سپتیموس سوروس در ۲۱۲ میلادی آغاز شد و در دوره امپراتوری پسرش کاراکالا (مارکوس اورلیوس سوروس آنتونیوس آگوستوس) در ۲۱۶ میلادی پایان یافت.

حمام‌های کاراکالا گنجایش ۸میلیون لیتر آب را داشته و روزانه پذیرای ۶هزار تا ۸هزار استحمام‌کننده بوده است.

این حمام‌های عمومی که سالانه ۲۶۶هزارو۴۳۵ بازدیدکننده و ۹۵۱هزارو۸۰۸ یورو در سال درآمدزایی دارد بیست‌ودومین محوطه دولتی پربازدید ایتالیا است.

سال ۲۱۲ برای تامین آب این حمام‌ها شاخه‌ای که آبراه آنتونینیانا نامیده می‌شد از قنات رمی «آکوآ مارچا» جدا شد.

درطول جنگ گوتیک که بخش‌های وسیعی از اروپا را درگیر کرد، شاه‌ویتیجس، پادشاه گوت‌ها دستور نابودی قنات‌های رمی را صادر کرد. درپی این تصمیم حمام‌های کاراکالا هم از سال ۵۳۷ تعطیل و متروکه شد.

طی زلزله‌ای که سال ۸۴۷ رخ داد این سازه عظیم هم همانند بسیاری دیگر از سازه‌های دوره امپراتوری رم به ویرانه تبدیل شد و بار دیگر زلزله ۶ آوریل ۲۰۰۹ آکوییلا به آن آسیب‌هایی وارد کرد.

کوره‌خانه، حوضچه‌ها و استخرهای آب سرد و آب گرم، تالارهای گرمابه، باشگاه‌های بدنسازی و جامه‌خانه از قسمت‌های مختلف این محوطه باستانی شگفت‌انگیز است.

در کاوش‌هایی که در قرن شانزدهم به دستور پاپ پل سوم انجام شد مجسمه‌های باارزشی در این حمام‌ها کشف و در مجموعه تورو فارنِزه جمع‌آوری شد. این مجموعه امروزه در موزه ملی باستان‌شناسی ناپل نگهداری می‌شود.

تصاویر: هدا عربشاهی