چمدان : ورونا شهری در کرانه رودخانه آدیجه در منطقه وِنه‌تو در کشور ایتالیا است که به‌دلیل معماری خاصی که از دوره امپراتوری رم و سده‌های میانی به یادگار مانده در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد.

اما به‌خصوص این شهر از منظر گردشگری ادبی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. ویلیام شکسپیر، نمایشنامه‌نویس شهیر انگلیسی قرن شانزدهم دو نمایشنامه «رومئو و ژولیت» و «دو نجیب‌زاده ورونایی» را درباره این شهر نوشته است. هنوز مشخص نیست آیا خود شکسپیر از ورونا بازدید کرده است یا خیر، اما همین دو اثر دراماتیک سبب شده که گردشگران بسیاری سالانه برای بازدید از میراث فرهنگی مربوط به این نمایشنامه‌ها به شهر ورونا سفر کنند.

شکسپیر نمایشنامه رومئو و ژولیت را بین سال‌های 1591 تا 1595 نوشته است. در ورونا سه بنای تاریخی مرتبط با این اثر تراژدی وجود دارد؛ خانه ژولیت، خانه رومئو و قبر ژولیت.

دانته آلیگیه‌ری، شاعر سده‌های 13 و 14 میلادی و پدر زبان ایتالیایی امروزی، در کتاب برزخ کمدی الهی به نزاع میان خانواده مونتکی (مونتک) که اصیل‌زادگانی ورونایی بودند و خانواده کاپولتی (کاپولت) که شوالیه‌هایی با اصلیت بِرِشایی بودند اشاره می‌کند. این اختلاف که سبب جدایی دو نوجوان عاشق می‌شود در اثر شکسپیر هم آمده است.

خانه ژولیت

ساختمانی که به «خانه ژولیت» معروف است در قرن سیزدهم میلادی ساخته شده است. این بنای قرون‌وسطایی که در خیابان کاپلو قرار دارد تا مدت‌ها منزل خانواده «دل کاپِلو» بود که بعدها خانواده کاپولِتی (کاپِلِتی) در آن سکونت کردند. ژولیت، قهرمان تراژدی رومئو و ژولیت، دختر خانواده کاپولتی بود که اوایل قرن چهاردهم در سال‌های کوتاهی زندگی کرد و به‌دلیل عشقی سوزان به زندگی‌اش پایان داد. به‌محض ورود به این خانه، بازدیدکنندگان با کاغذهای کوچکی مواجه می‌شوند که روی دیوارهای دوطرف آستانه خانه چسبیده شده‌اند. این کاغذها محتوی دل‌نوشته‌ها و اسامی عشاقی است که پیام‌هایی را برای ژولیت به یادگار گذاشته‌اند. داخل حیاط هم دری مشبک وجود دارد که مردم قلب‌هایی را روی آن نصب می‌کنند. پیش‌از ورود به ساختمان، تابلوهایی به پنج زبان ایتالیایی، انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و آلمانی خودنمایی می‌کند که همگی حاوی یک پیام هستند: «خانه ژولیت، بنایی تاریخی است. لطفا به ما در حفظ آن کمک کنید. اگر مایل‌اید برای ژولیت پیغام بگذارید لطفا آن را در صندوق پستی ورودی خانه یا میزهای تحریر داخل خانه قرار دهید. زشت‌کردن دیوارهای حیاط ممنوع است.»

اولین منظره‌ای که به‌محض ورود به این خانه سبک گوتیک خودنمایی می‌کند، بالکنی است که ژولیت برای دیدار با رومئو از آن استفاده می‌کرد. این خانه یکی از مکان‌های پرطرفدار شهر ورنا برای برگزاری مراسم ازدواج است. داخل این خانه که از سال 1907 زیر نظر شهرداری ورونا اداره می‌شود موزه ژولیت قرار دارد.

 

 









 

خانه رومئو

این خانه قرون‌وسطایی مالک خصوصی دارد و بنابراین، امکان بازدید از داخل آن ممکن نیست و فقط کنار در تابلویی نصب شده که روی آن این عبارت به چشم می‌خورد: «خانه کانیولو نوگارولا معروف به رومئو». این ساختمان که تا منزل ژولیت کاپولِتی فاصله چندانی ندارد متعلق به خانواده مونتِکی است. بنابراین، رومئوی جوان با پیمودن فقط چندصد متر می‌توانست خودش را به نقطه پنهان زیر بالکن اتاق ژولیت برساند و با دلداده‌‌اش صحبت کند.





 

قبر ژولیت

قبر ژولیت در سردابه‌ای زیر موزه دیوارنگاری ورونا در خیابان پونتیه‌ره، انتهای خیابان شکسپیر قرار دارد و بنابراین بازدید از این دو جاذبه گردشگری ورونا با پرداخت یک ورودی امکان‌پذیر است. اما برخلاف خانه ژولیت که با جمعیت انبوه گردشگران روبه‌رو است، جایی که در آن آرمیده بازدیدکننده چندانی ندارد. اوایل قرن چهاردهم برای افرادی که در اثر خودکشی می‌مردند اجازه برگزاری تشییع‌جنازه مذهبی صادر نمی‌شد اما به‌دلیل اینکه کاپولتی‌ها خانواده‌ای سرشناس بودند کلیسا درمورد ژولیت استثناء قائل شد و اجازه داد دختر جوان در این سردابه، آبرومندانه با سنگ قبری ساده دفن شود به شرط آنکه روی سنگ قبر نام ژولیت حک نشود. در قرن شانزدهم با افزایش شهرت داستان دو جوان عاشق ناکام ورونایی، مقامات کلیسا تصمیم گرفتند این رسوایی را پاک کنند و بنابراین، سردابه را به مخزن نگهداری آب چاهی که داخل حیاط همین ساختمان بود تبدیل کردند.

 





تصاویر: هدا عربشاهی│ چمدان