شاید که در آن روزهای انقلابی بنایی که ابتدا در سال 1353 به قصد ایجاد مرکزی برای حزب ایران نوین که حسنعلی منصور و دوستانش آن را تاسیس کرده بودند، کلنگ خورد و سپس قرار شد دفتر حزب رستاخیز باشد نماد خوشایندی برای انقلابیون به حساب نمی‌آمد اگرچه که هرگز این ساختمان در زمان پهلوی به بهره‌برداری نرسید.
بسیاری از معماران و کارشناسان این ساختمان را بیشتر شبیه یک تندیس می‌دانند و این جمله انگار آشناست، بنای دیگری نیز در تهران وجود دارد که آن را تندیس می‌دانند، بنایی که بسیار مشهورتر از ساختمان کنونی وزارت کشور است، یعنی برج آزادی.
بنابراین چندان جای تعجب ندارد اگر یک اسم در این میان مشترک باشد، روح الله نیک خصال؛ یکی از دو معمار ساختمان وزارت کشور و کسی که سال‌ها قبل در تیم جوان حسین امانت به طراحی بخش‌هایی از برج آزادی مشغول بود، کسی که حسین امانت او را نابغه در هندسه خواند و این علاقه او به هندسه به طور کامل در ساختمان وزارت کشور نمایان است؛ مکعب مستطیل‌هایی قرار گرفته روی هم با اسکلتی بتنی و نمایی از بتن، آجر و شیشه.
معمار دیگر این بنا دکتر ایرج پروین نیز از اساتید و روسای دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه ملی ایران بود که 5 سال پیش در لاهه هلند درگذشت.
ساختمان وزارت کشور که 4 بلوک دارد و تابلویی با کاشی کاری‌های آبی که دو واژه استقلال و آزادی را در گوشه‌های بالایی و نام وزارت کشور را در میانه خود به نمایش گذاشته حتی امروز در سال 1397 و در زمان حکمرانی برج‌هایی با نماهای عجیب، بی‌شک همچنان یکی از ساختمان‌های بلندمرتبه مدرن تهران است که معماری متفاوت آن نگاه هر عابری را که از خیابان فاطمی عبور می‌کند به سوی خود جلب می‌کند.
بنایی که در ابتدا به شهرداری تهران تعلق داشت اما به گفته محمد توسلی اولین شهردار تهران بعد از انقلاب اسلامی به سایت تاریخ ایرانی در اواخر سال 59 با وجود آنکه کارکنان بسیار کمتری نسبت به شهرداری داشت، به درخواست علی اکبر ناطق نوری وزیر وقت کشور به خاطر دلایل امنیتی، به وزارت کشور داده می‌شود و شهرداری تهران از همان موقع تا کنون به ساختمان قبلی وزارت کشور در خیابان بهشت کوچ می‌کند.
بنای وزارت کشور که در سال‌های اخیر ساختمان‌های دیگری نیز در اطراف آن در مجموعه وزارت کشور ساخته شده از جمله بناهای مجموعه معماری معاصر تهران است که به ثبت ملی نرسیده‌است.
نظر شما