چمدان :  علی‌محمد سعادتی مدیر بافت و بناهای تاریخی شهر تهران احیای خانه مهین‌الملک با کاربریِ‌ کافه‌‌کتاب (کافه کتاب دارالخلافه) را اقدامی از سوی بخش خصوصی دانست و گفت: تمام کارهای مربوط به این خانه توسط بخش خصوصی انجام شده و شهرداری و اوقاف هیچ‌گونه حمایت مالی از این شخص انجام نداده‌ است.

وی افزود: شهرداری به‌طور کلی با اداره‌ اوقاف بر سر خانه‌های تاریخی توافق کرده است تا ساختمان‌های تاریخی‌ که در حال حاضر متروکه هستند و بهره‌برداری مناسبی از آن‌ها نمی‌شود با حمایت اداره اوقاف بهره‌برداری درخور و شایسته‌ای از آن‌ها صورت بگیرد.

سعادتی با اشاره به حمایت‌هایی که شهرداری تهران باید از بهره‌برداران بناهای تاریخی انجام دهد، گفت: شهرداری تهران، از همه مالکینی که اراده‌‌ای برای مرمت و حفاظت از بناهایشان دارند، حمایت می‌کند. این حمایت‌های مالی تسهیلاتی است که در خصوص عوارض، تغییر فعالیت‌ها و بهره‌برداری از ساختمان‌ها صورت می‌گیرد و حتی درخصوص معرفی این ساختمان‌ها در رسانه‌ها و جراید به مالکین کمک می‌کند.

او اضافه کرد: حمایت‌های مالی و بانکی وزارت راه‌وشهرسازی و نظام بانکی هم می‌تواند در این میان، مؤثر واقع شود. در حال حاضر، به‌ واسطه‌ طرح بازآفرینی شهری، بسیاری از ساختمان‌هایی که دست‌خوش تخریب و نوسازی هستند، مشمول حمایت‌هایی از ناحیه‌ بانک‌ها و وزارت راه و شهرسازی می‌شوند.

او در پاسخ به این سؤال که آیا طرح بازسازی خانه‌های تاریخی مشمول وام می‌شود یا نه؟ گفت: هنوز وامی برای مرمت و بهسازی ساختمان‌ها اختصاص پیدا نکرده است که اگر این وام‌ها و تسهیلات بانکی هم ارائه شود، می‌تواند بسیار اثرگذار باشد.

او با اشاره به اینکه ورود نهادهای دولتی در این زمینه اثرات مثبتی در پی نخواهد داشت، بیان کرد: صیانت از این ساختمان‌ها به غیر از ورود مردم و همراهی خود آن‌ها چاره‌ دیگری ندارد. دولتی شدن این فرآیند‌ها به آن کمکی نمی‌کند و شاید حتی مردم را نسبت به این موضوع بی‌تفاوت‌تر هم کند. شاید عده‌ای فکر کنند که حتماً نهادی مثل شهرداری وجود دارد که این‌ بناها را نجات دهد اما باید اذعان داشت که در حال حاضر، نهادهای دولتی قادر به چنین کاری نیستند و چنین شرایطی برای آن‌ها فراهم نیست.

او در پاسخ به این سؤال که چرا در حوزه‌ میراث فرهنگی کمتر به مواردی برمی‌خوریم که خانه‌ای تاریخی به بهره‌برداری برسد و به چرخه‌ زندگی روزمره‌ مردم بازگردد؛ اظهار داشت: در دورانی به سر می‌بریم که سال‌های اولیه‌ تغییر نگاه و رویکرد به بافت تاریخی است. تا دو، سه سال گذشته به منطقه‌ مرکزی تهران، به دید یک بافت فرسوده‌ نگاه می‌شد که باید هرچه زودتر تخریب شود. اواخر دوره‌ مدیریت پیشین و مدیریت حاضر تاحدودی این نگاه، با اقدامات اجتماعی، فرهنگی، عمرانی، اجتماعی و ترافیکی‌ای که در منطقه‌ مرکزی تهران اتفاق افتاد، تغییر کرد و جریان اجتماعی تاحدودی متوجه شد که این بافت، ظرفیت بالای فرهنگی و حتی اقتصادی دارد که باید مورد استفاده قرار گیرد.