این دو خبرنگار نشنال‌جئوگرافیک ایتالیا در ادامه می‌نویسند: «این همان کاری است که علی، شهروند ایرانی که تاریخ خانوادگی خاصی دارد، انجام می‌دهد.»
پدر جدش که بازرگان مرواریدهای باارزش بود، مثل خیلی‌های دیگر از مردم این منطقه اغلب برای خریدن برده به زنگبار می‌رفت. علی امروزه در حاشیه محله‌ای به نام بهبهانی زندگی می‌کند. منطقه‌ای با سنتی خاص. این محله به‌شدت از بقایای تاریخ شهر و میراث انسانی کمتر شناخته‌شده‌ای از تاریخ خلیج‌فارس محافظت می‌کند: واردات برده از آفریقا.»
بیشتر برده‌های آفریقایی در قرن نوزدهم میلادی به این منطقه آورده شدند یعنی زمانی‌که بسیاری از بازرگانان با کشتی‌هایشان برای خریدن (یا دزدیدن) مردان و جوانان به سواحل آفریقا به‌خصوص زنگبار می‌رفتند و آنها را به ایران (Persia) می‌آوردند و از آنها برای تجارت پرمنفعت مروارید استفاده می‌کردند. درحقیقت، در آن زمان در این حوزه تجاری به نیروی کار ارزان به شدت نیاز بود.
همانند بسیاری از داستان‌های تاریک گذشتگان، این موضوع هم به‌نظر می‌رسد در سطح بین‌المللی به دست فراموشی سپرده شده است. قانون منع خرید و فروش برده در ایران در سال 1929 تصویب شد.
جامعه آفریقایی در ایران هرگز جایگاه بزرگی در بافت چندقومیتی ایرانی نداشته و همیشه حضوری حاشیه‌ای در بافت فرهنگی کشور داشته است.
باوجوداین، مورخ و جغرافی‌دانی چون سِر پرسی اسکایز توضیح می‌دهد که نسبت به سایر کشورها، برده‌داری در ایران پدیده‌ای بسیار محدود بوده است و برده‌ها عموما نسبت به سایر کشورها از شأن و مقام برخوردار بودند.
بعضی از انسان‌شناسان روی پراکندگی جمعیت آفریقایی‌ها در ایران مطالعه کرده‌اند و تخمین زده‌اند که حضور آفریقایی‌ایرانی‌ها در این کشور حدود 10 تا 12 درصد از کل جمعیت جنوب ایران را تشکیل می‌دهد.
بعد از آزادی آنها، بسیاری از برده‌های سابق آفریقایی در مناطق جنوبی ایران در کرانه خلیج‌فارس ماندند و از آن‌زمان، آفریقایی‌ایرانی‌ها کاملا در جامعه بومی ایرانی ادغام شدند و روی سنت‌ها و رسوم هم تاثیر گذاشتند.
بسیاری از ساکنان آفریقایی‌ایرانی محله بهبهانی بوشهر از اینکه درباره فرهنگشان صحبت کنند به خودشان می‌بالند و در موسیقی و حرکات موزون سنتی آفریقایی با بقیه شهر رقابت می‌کنند.
[related-post id="8694"]
[related-post id="30394"]
نظر شما