چمدان :  دلیل اصلی این امر ناشی از وجود یک ویژگی نامتقارن در مسئله‌ی بقای آثار باستانی است: ساختمان‌ها و بناهای یادبود قدیمی که در گذر زمان، روی سطح زمین و بی‌حفاظ به حال خود رها شده باشند، چندان دوام نمی‌آورند که آیندگان بتوانند آن‌ها را کشف کنند.

نسل‌های بعدی و مهاجمان از بهترین بخش‌های آن‌ها برای ساخت بناهای خودشان استفاده می‌کردند و فرسایش هر چیزی را که از غارت جان سالم به در برده بود، به تلی از خاک تبدیل می‌کرد. به همین دلیل، تنها خرابه‌های باستانی‌ای که ما کشف کرده‌ایم، آن‌هایی هستند که زیر خاک مدفون شده بودند. اما دلیل دفن شدن آن‌ها در درجه‌ی نخست این است که سطح زمین شهرهای باستانی با نرخ ثابتی در گذر زمان بالا می‌آمد. ساکنان زیستگاه‌های بشری به طور پیوسته غذا و مصالح ساختمانی را وارد شهرهای خود می‌کردند، اما خلاص شدن از شر ضایعات و زباله‌ها اهمیت کمتری داشت.

خانه‌های جدید روی خرابه‌های خانه‌های قدیمی ساخته می‌شدند، زیرا خارج کردن آوار کار دشواری بود و راحت‌تر این بود که آن‌ها را پخش کنند و بنای جدید را روی آن بسازند. رودخانه‌ها به شکل دوره‌ای طغیان می‌کردند و لایه‌ای از گل و لای را به شهرهای ساحلی می‌افزودند؛ کاری که در نواحی خشک، باد با آوردن شن و ماسه به شکلی دیگر وظیفه‌ی انجام آن را بر عهده داشت (برای مثال مجسمه‌ی ابوالهول پیش از کشف در اوایل قرن نوزده، تا نوک سر زیر ماسه‌های بیابان مدفون شده بود).

دانستنی های همشهری نوشت:از سوي ديگر، وقتی سکونتگاه‌های باستانی خالی از سکنه می‌شدند، دانه‌ی گیاهان و درختان به سرعت در آن‌جا ریشه می‌دواندند و شروع به گسترش می‌کردند. ریشه‌ی این گیاهان خاک حاصل از فساد گیاهان مرده را تثبیت می‌کرد و باعث می‌شد لایه‌های خاک به تدریج روی هم انباشته شوند.

چمدان آمادگی دارد نظرات باستان شناسان در این مورد را منتشر کند.