چمدان :  محمد جواد حق شناس،عضو کمیسیون اجتماعی و فرهنگی شورای اسلامی شهرتهران، در آئین افتتاح خانه موزه سیمین و جلال با بیان اینکه این خانه یکی از سرمایه های شهر بود که به آغوش شهر بازگشت، گفت: مهم ترین داشته های این شهر همین سیمین ها و جلال ها هستند که برای همیشه برای شهر و کشورشان افتخار آفرینی می کنند.

عضو کمیسیون اجتماعی و فرهنگی شورای اسلامی شهر تهران با بیان اینکه خانه سیمین و جلال باید پنجره ای رو به شهر و‌ دیدن بهتر محیط اطراف باشد، عنوان کرد: تبدیل خانه این دو‌ نویسنده به خانه موزه به این معنا است که سرمایه های این شهر به ارزش افزوده تبدیل شده اند و خاطره جمعی که با این خانه موزه شکل می گیرد، برداشته های این شهر می افزاید.

سیدعبدالله انوار  نیز  فرهنگ‌شناس و دوست جلال آل احمد ـتوضیحاتی درباره این خانه ارائه کرد و گفت: من و جلال در سال 1321 با هم وارد دانش‌سرای عالی شدیم. من در شعبه ریاضی دانش‌سرا بودم و جلال در شعبه ادبیات فارسی. آن زمان مانند حالا نبود که مدرک‌گرایی باشد و نسبت به درس سختگیری می‌کردند. ما در آنجا یک انجمن ادبی داشتیم که با جلال آل احمد آشنا شدم. این رفاقت سال‌ها طول کشید.

ایسنا نوشت،او افزود: زمانی که در سال 1330 سیمین دانشور بورس گرفت و به آمریکا رفت، جلال آل احمد در خانه ما ساکن شد و تصمیم گرفت زمینی که در شمیران داشت تبدیل به یک خانه کند. آن زمان من سه هزار تومان به او قرض دادم و او نیز هزار تومان داشت. کل بنای این خانه با پنج هزار تومان ساخته شد که هزار تومان آن قرض بود. این خانه ابتدا سه اتاق و یک آشپزخانه داشت و چند سال بعد جلال آل احمد یک حمام برای اینجا ساخت.

انوار سپس اظهار کرد: زمانی که او غرب‌زدگی را نوشت یک نسل جدید روشنفکری به وجود آورد. جلال کسی بود که به آزادی نهایت احترام را می‌گذاشت. او معتقد بود که ما مشروطه ظاهری و یک مجلس ظاهری داشتیم.



احمد مسجد جامعی به عنوان یکی دیگر از سخنرانان مراسم، ضمن درخواست از شهرداری تهران برای خرید خانه نیمایوشیج گفت: در سال ۱۳۴۶ کانون نویسندگان در خانه سیمین و جلال شکل گرفت و در عین حال که پایگاه این کانون بود، سیمین دانشور بر حضور افرادی چون امام موسی صدر در این خانه تاکید می کرد.

وی ادامه داد: در واقع خانه سیمین و جلال به مرور مرجعیت پیدا کرد و تمام کسانی که وجه اشتراکشان مخالفت با نظام شاهنشاهی بود، در این خانه جمع می شدند.

این عضو شورای شهر تهران با بیان اینکه آجر به آجر این خانه با عشق ساخته شده است، گفت: جلال در جریان ساخت این خانه عملا "بنا" می شود و‌ می گوید که در این شرایط زندگی با مردم را تجربه می کنم.

سمیع الله حسینی مکارم سرپرست شهرداری تهران نیز افزود: بخشی از میراث فرهنگی ما میراث ملموس است که بناها و محوطه های تاریخی را شامل می شود؛ همچنین بخش دیگری نیز میراث ناملموس است که از آن جمله می توان به آئین ها اشاره کرد. از این رو مکان هایی که در آن شخصیت های علمی، فرهنگی و سیاسی حضور داشته یا رویدادهای فرهنگی و سیاسی در آن به وقوع پیوسته نیز به عنوان میراث معنوی ما به شمار می رود. به همین جهت است که خانه جلال و سیمین از دو منظر به عنوان میراث فرهنگی ما تلقی می شد؛ هم به لحاظ بنا و معماری و هم رویدادها و ملاقات هایی که در این مکان وجود داشته است.

وی خاطر نشان کرد: رویدادهای این خانه است که به بنا ارزشی دو چندان می دهد، از این رو کارکردی که این خانه برای بزرگان ادبیات و هنر داشته، مستقل از کاربرد بنا به عنوان میراث ناملموس کشور واجد ارزش حفاظت است.



به گزارش شهرنوشت، سرپرست شهرداری تهران با بیان اینکه «نمی توان از جلال و سیمین سخن گفت و نقش آن ها در سامان دادن به تشکل های نویسندگی را نادیده گرفت»، تصریح کرد: این خانه باید مرکزی برای فعالیت های صنفی و اجتماعی نویسندگان باشد.

وی با اشاره به تامین بودجه و مذاکرات صورت گرفته به منظور خرید خانه نیمایوشیج، ابراز کرد: به محض خریداری خانه نیمایوشیج مرمت این مکان از سوی شرکت توسعه فضاهای فرهنگی و منطقه یک آغاز می شود؛ به این ترتیب وظیفه شهرداری در خرید، احیاء، مرمت و حفاظت از بناهای تاریخی از جمله خانه هنرمندان و نویسندگان را انجام خواهیم داد.

در پایان مراسم ویکتوریا دانشور خواهر سیمین دانشور هدیه‌ای به کسانی که این خانه را بازسازی و مرمت کرده‌اند، داد که این هدیه شامل سند ازدواج سیمین دانشور و جلال آل‌احمد، کارت ملی سیمین دانشور، تعدادی عکس و حلقه ازدواج و نامزدی سیمین و جلال آل احمد بود.