نقلِ امروز (3 اردیبهشت 97) رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، پیدا شدن یک جسد مومیایی در آستانه حضرت شاه عبدالعظیم حسنی و در محل سابق آرامگاه رضا شاه پهلوی بود که احتمال دارد متعلق به خود او باشد. هرچند که هنوز چیزی قطعی نشده اما می‌توان حدس زد که این موضوع از همین حالا چالش‌هایی را به دنبال خواهد داشت. تا آنجا که تاریخ به یاد دارد، این سومین بار است که جنازه رضاشاه درد سرساز می‌شود:
- در اردیبهشت 1329 و در کابینه منصورالملک قرار شد که جنازه مومیایی و به امانت گذاشته شده رضاشاه را از قاهره به تهران بیاورند و در آرامگاه مجلّلی که برایش ساخته بودند، دفن کنند. اما اعضای جبهه ملی تصمیم گرفتند که در صحن علنی مجلس با این اقدام مخالفت کنند. نخست‌وزیر دست به دامان دکتر مصدق و حسین مکی شد تا پادرمیانی کنند و نگذارند که شاه و دربار در مجلس خوار و خفیف شوند. می‌گفت: «مگر نه این است که رضاشاه پدر شاه مملکت است و شاه طبق قانون اساسی دارای حقوق و مزایایی است و قابل احترام می‌باشد؟ اگر علیه شاه فقید صحبتی و اهانتی بشود، علیه شاه مملکت خواهد بود.» مصدق مردانگی کرد و نمایندگان جبهه ملی را راضی کرد که در مجلس چیزی نگویند. البته فدائیان اسلام و برخی جراید مخالفتهایی را صورت دادند که تأثیر چندانی در برگزاری مراسم تشییع و تدفین نداشت.
- سی سال گذشت و رسیدیم به اردیبهشت 1359؛ حالا انقلاب شده بود و صادق خلخالی می‌خواست آرامگاه بنیانگذار سلطنت پهلوی را تخریب کند. با وجود مخالفت دولت، عده زیادی را با خود به شهر ری برد تا کار را تمام کنند اما آرامگاهی که محسن فروغی برای رضاشاه ساخته بود، بسی محکم بود و کار تخریب کاملِ آن بیست روز طول کشید؛ آن هم با استفاده از بولدوزر و گریدر و مقداری دینامیت! اما هرچه گشتند، جنازه‌ای پیدا نشد. شایع شد که شاه جنازه را همراه خود به خارج برده است.
- و حالا 38 سال از آن روز گذشته است؛ باز هم اردیبهشت است و باز جنازه رضاشاه در صدر اخبار
[related-post id="32185"]
[related-post id="32225"]
[related-post id="32219"]
[related-post id="32170"]
[related-post id="32158"]
[related-post id="32158"]
[related-post id="32149"]
[related-post id="32087"]
نظر شما