در حالی که شکایات مربوط به صندلی های کوچکتر و بلیت های گران قیمت امروز بسیار زیاد است، نگاهی به تاریخچه هواپیمایی تجاری نشان می دهد که تجربه امروز مشتریان ممکن است آنچنان که برخی معتقدند بد نباشد.

در حالی که صندلی ها به طور غیر قابل انکاری کوچکتر هستند، ایمنی هواپیما، سرعت، قیمت بلیت و سرگرمی در هنگام پرواز بهبود یافته است و این واقعیتی است که باید در هنگام عکسبرداری از عکس های هواپیماهای تجاری گذشته به خاطر داشته باشید.

فضای پا

 هنگامی که صحبت از فضای پا می شود، "کلیپرز" یا قایق های پرنده که برای اولین بار در اواخر دهه ۱۹۲۰ تولید شدند، هم در آن زمان و هم در حال حاضر قابل رقابت نیستند. دن کی باب، استاد دانشگاه نوادا، لاس وگاس، گفت: "اصل ایده قایق های پرنده راحتی مسافران بود. "

در سال ۱۹۲۸، خوان تریپ بنیانگذار شرکت هواپیمایی پان آمریکن، از قانون هوایی سال ۱۹۲۵ برای حمل نامه ها و بعدها مسافران به آمریکای مرکزی و جنوبی استفاده کرد.   وی در طول دهه ۱۹۳۰به چندین نوع قایق پرنده متکی بود، از جمله Sikorsky S-۳۸، Martin M-۱۳۰ (که دارای سالن غذاخوری ۱۶ نفری بود) و Boeing ۳۱۴ Clipper.  باب می‌گفت، هواپیمای بوئینگ می تواند ۴۰۰۰ مایل با سرعت ۱۸۳ مایل در ساعت پرواز کند.

قایق های پرنده علاوه بر داشتن سوخت برای پیمودن مسافت های طولانی، محبوب بودند زیرا می توانستند روی آب بنشینند و در نتیجه نیازی به باند های گران قیمت ندارند.   بعدها با توسعه سریعتر هواپیماهای تحت فشار، این طرح مورد پسند قرار گرفت.

باب گفت: "این یک موضوع ثابت در طول تاریخ هواپیمایی تجاری است. "  "ارتش به طور مداوم در حال طراحی هواپیماهای سریعتر و بزرگتر بود و صنعت هواپیمایی تجاری نیز این روند را دنبال کرد. "

هواپیمای بوئینگ ۳۰۷ استراتولینر اولین هواپیمای مسافربری جهان بود که تحت فشار قرار گرفت، به این معنی بود که می توانست در ارتفاع ۲۰۰۰۰ فوت و بالاتر از آب و هوای بد، گشت و گذار کند.

این هواپیما که از مشتقات بمب افکن بوئینگ B-۱۷ ارتش ایالات متحده است، در سال ۱۹۴۰ وارد خدمات تجاری شد. باب گفت، این هواپیما برای ۳۳ مسافر که معمولاً متمول بودند، مناسب بود.

صندلی های سمت چپ آن نیز هزینه بیشتری داشتند زیرا فضای پا را بیشتر فراهم می کردند.

قوانین و مقررات

 بین سالهای ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۰، بوئینگ ۵۶ دستگاه استراتوکروزر تولید کرد که دارای دو طبقه خواب، رختکن و ظرفیت ۱۰۰ مسافر بود.  باب گفت، استراتوکروزر جادار و مجلل بود، اما به دلیل مشکلات موتورش بسیار بدنام بود.

مسافران همچنین باید در آن پروازها دود سیگار دیگران را استشمام می‌کردند. دولت ایالات متحده در سال ۱۹۷۷ سیگار کشیدن را در بعضی هواپیما ممنوع کرد. پس از یک سری محدودیت ها براساس مدت پرواز، سرانجام در سال ۲۰۰۰ استعمال سیگار در همه پروازهای ایالات متحده ممنوع شد.

در استراتوکروزر صندلی ها جادارتر بودند و مکان‌ های خواب در دسترس بودند، اما استراتوکروزر فقط با سرعت ۳۰۰ مایل در ساعت حرکت می کرد که در آن زمان یک اتفاق حیرت انگیز بود، اما فاصله زیادی با هواپیماهای مسافربری امروز دارد که سرعت آنها تقریباً دو برابر این سرعت است.

استراتوکروزر برای مسافرانی که صندلی های گران تری خریداری می کردند، مناطق مشاهده قرار داده است. مسافران می توانند در آن مناطق یا در صندلی های خود بدون کمربند ایمنی استراحت کنند. باب گفت، کمربند ایمنی تا سال ۱۹۷۰ مورد نیاز نبود.

صندلی ها

اندازه صندلی های هواپیما در طول دهه ها به طور پیوسته کاهش نیافته، همانطور که در این عکس، حدود سال ۱۹۲۹ نشان داده شده است.

باب گفت: با آمدن کلاس معمولی، شرکت های هواپیمایی سعی کردند تا آنجا که می توانند صندلی اضافه کنند که منجر به کاهش عرض و سطح دسترسی می شود. این امر به ویژه در دو دهه گذشته اتفاق افتاد.

 وی ادامه داد، برخی از مورخان معتقدند که "عصر طلایی" از دهه ۱۹۳۰ آغاز شده است، اما "برخی دیگر معتقدند که" عصر طلایی "سفرهای هوایی تجاری در دهه ۱۹۴۰ با هواپیماهای تحت فشار و سریعتر مانند بوئینگ ۳۰۷ استراتولینر، بوئینگ ۳۷۷ استراتوکروزر، لاکهید و داگلاس DC-۶ اتفاق افتاده است.

 صندلی های کلاس لوکس با گذشت سالها به طور قابل توجهی راحت تر شده اند. کلاس تجاری امکان سواری جادارتر را نیز داشت هرچند که تا دهه ۱۹۸۰ به عنوان بخشی از آن رایج نبود.

 بعضی از هواپیماها دارای صندلی هایی با میز بودند که امروزه معمولاً در هنگام سفر با قطار قابل مشاهده است. این موارد در آن زمان معمول بود، مخصوصاً برای مسافران مرفه.

فضای راهرو

 هر کسی که تا به حال سعی کرده است سبد خوردنی ها را در اواسط پرواز رد کند، می داند که فضای زیادی برای برداشتن دوباره آن وجود ندارد.

 عرض راهرو در بالا، همانند هواپیماهای امروزی است، اندازه ای که توسط اداره هواپیمایی فدرال تنظیم می شود.  

باب گفت: در اصل، ایرلاین ها محدودیت های قد و وزنی برای مهمانداران داشتند. آنها نمی توانند قد و وزنی بالاتر از حدی مشخص داشته باشند.

 بسیاری از شرکت های هواپیمایی همچنین به "مهماندارهای مجرد" علاقه داشتند زیرا زنان بهتر می توانند از نظر روانی از مسافران مراقبت کنند.

پس از مجموعه ای از پرونده های قضایی تبعیض آمیز در دهه ۱۹۷۰، این محدودیت ها قبل از اینکه به طور کامل لغو شود، کاهش یافت.

فضای راهرو در بخش فرست کلس (درجه یک) بوئینگ ۷۴۷ بسیار بزرگ است، هواپیمایی که باب از آن به عنوان "دستاورد برجسته" بوئینگ یاد می کند.

باب گفت، این هواپیمای جامبو که "ملکه آسمان ها" نامیده می شود، دارای انواع مختلفی است که قادر به نشستن ۵۰۰ مسافر و پرواز ۶۰۰ مایل در ساعت در ارتفاعات ۴۰۰۰۰ فوت است.

وی گفت: "آنها بخشی از انقلاب جت بودند که فواصل جهانی را کاهش دادند. "  "جای شگفتی است که چگونه مهندسان می توانند یک شی ۹۰۰، ۰۰۰ پوندی را با موتور، بال و دم طوری طراحی کنند تا از زمین جدا شود و پرواز کند. "

فضای سر

از فضای سر نیز به عنوان عنصری مهم برای راحتی مسافران یاد می‌شود.

باب گفت: "برخی از مسافران در هواپیما دچار بیماری می شوند، بنابراین هرچه بازتر باشد، بهتر است. "

باب گفت که بوئینگ ۷۴۷ مقدار زیادی فضای سر دارد، اما از نظر "لوکس بودن، اعتبار و سرعت،   نمی توانست با کنکورد رقابت کند".  کنکورد با بیش از دو برابر حداکثر سرعت بوئینگ ۷۴۷ حرکت می‌کرد.

باب گفت: "کنکورد یک هواپیمای شگفت آور حمل و نقل مافوق صوت بود که از زمان خود جلوتر بود.   "توانایی پرواز با سرعت ۱۳۵۰ مایل در ساعت و اوج گیری تا ارتفاع ۶۰، ۰۰۰ فوت یک موفقیت بزرگ برای یک هواپیمای مسافربری تجاری بود. "

باب گفت، مسافران بین ۱۰ تا ۲۰ هزار دلار برای پرواز با کنکورد، هواپیمایی که به طرز وحشتناکی بی مصرف بود، پرداخت کردند.

 اگرچه می توانست مسافران را در مدت ۳.۵ ساعت از نیویورک به لندن منتقل کند، اما کنکورد در سال ۲۰۰۳، به دلیل هزینه های بالای نگهداری، کاهش تقاضا و سقوط هواپیمای پرواز ۴۵۹۰ ایرفرانس، پروازش را متوقف کرد.

لباس فرم

مهمانداران و لباس فرم آنها در طول سالها بسیار تغییر کرده است. باب گفت اولین مهمانداران پرستار بودند.

وی گفت: "از آنجا که مسافران دارای اضطراب سفر، حالت تهوع و سایر علائم مربوط به پرواز بودند، شرکت های هواپیمایی پرستاران را به عنوان مهماندار هواپیما استخدام می کردند تا مسافران در آرامش خاطر باشند.

 لباس فرم آنها اغلب تغییر می یافت تا منعکس کننده مد رایج آن زمان باشد و شامل چکمه های لباس مجلسی در دهه ۱۹۶۰، شلوارهای راه راه در دهه ۱۹۷۰ و پاستل و اپل شانه در دهه ۱۹۸۰ بود.

 باب گفت امروز لباس‌های فرم محافظه کارانه تر است.

وی گفت: لباس مهمانداران پرواز از ظاهری شیک به ظاهر محافظه کارانه تری تغییر کرد.  رویکرد محافظه کارانه تر باعث شد مسافران با احترام بیشتری به مهمانداران نگاه کنند و با آنها رفتار کنند.

 لباس خلبانان اما تا حد زیادی ثابت مانده است.

منبع : cnbc