چمدان: تصویری عجیب از یک مسجد تاریخی کشور منتشر شده که جای تامل و تاسف دارد. مسجدی که عنوان بزرگترین مسجد روباز کشور را یدک می‌کشد و پیشینه‌ای تاریخی و مربوط به دوره ایلخانی دارد چنان مورد بی‌توجهی قرار گرفته است که میخ به دو دیوار آن می‌زنند تا رختشان را برای خشک شدن آویزان کنند. مسجد مطلب خان خوی ویژگی‌های معماری بی‌نظیری دارد که آن را از سایر مساجد تاریخی کشور متمایز کرده اما انگار برخی نمی‌دانند ارزش این بنای تاریخی چیست ...

[caption id="attachment_233112" align="aligncenter" width="750"] آویزان کردن رخت بر دیوارهای تاریخی مسجد بی‌نظیر و متفاوت مطلب خان خوی | این مسجد بزرگترین مسجد رو باز کشور است که یکی از بلندترین محراب‌ها و ایوان‌های مساجد ایران را نیز دارد | عکس: ایمان شکوهی[/caption]

به گزارش چمدان، مسجد مطلب خان خوی به عنوان بزرگ‌ترین مسجد روباز کشور از ویژگی معماری بی‌نظیری برخوردار است. ساختمان اولیه مسجد مطلب خان در دوره ایلخانی در بافت مرکزی و قدیم شهر خوی بنا شده است که بر اساس برخی منابع پس از تخریب، یک بار دیگر در حدود ۱۲۵۵ هجری قمری به همت مرحوم مطلب خان از نوادگان شیخ بهایی که زرگر مخصوص نایب السطنه عباس میرزا بود مرمت و تجدید بنا شد از این رو به احترام وی نام مسجد به مطلب خان تغییر یافت.

مسجد مطلب خان خوی ویژگی‌های معماری کم نظیر دارد که این مسجد را از دیگر مساجد تاریخی کشور متمایز کرده است، در واقع محراب این مسجد با ۱۲.۵ متر ارتفاع و ایوان آن با 15 متر ارتفاع از بلندترین محراب‌ها و ایوان‌های مساجد در ایران است.

این مسجد، شبستان بزرگ روباز مربع شکل دارد که دور تا دور آن را حجره‌های دو طبقه و شاه‌نشین‌های رفیع و ایوانی عظیم احاطه کرده‌ است. جبهه بیرونی و درونی این مسجد آجری فاقد هر نوع تزئینات است،

قسمت بالای محراب ورودی شبستان با مقرنس‌های درشت گچی تزئین شده و در طبقه بالا در چهار گوشه شبستان فضاهایی با نرده‌های چوبی برای نشستن زنان تعبیه شده و دسترسی به این فضاها از طریق پله‌هایی که در چهارگوشه بنا وجود دارد تأمین شده است.

قسمت‌های داخلی ایوان و طرفین ورودی آن را به وسیلهٔ آجرچینی (با پس و پیش آوردن آجرها) حالت سایه‌ روشن دلپذیری به آن داده‌اند. گویا این زیرسازی و فرم کار جهت انجام تزئیناتی مانند روکار آجری یا سنگ منظور شده که ناتمام باقی مانده‌ است.

در تاریخ نقل شده که مسجد پیامبر هم در ابتدا مسقف نبوده است، اما به خاطر محفوظ ماندن نمازگزاران از گرمای آفتاب سقف این مسجد را با استفاده از شاخ و برگ درختان نخل که روی داربست‌های چوبی سوار شده بود، ساختند.

این مسجد تاریخی در ۱۹ اسفند ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۴۸۴۶ به‌ عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

تصاویری از این مسجد تاریخی را در زیر ببینید: