کالینز این یادداشت را این‌گونه آغاز می‌کند: «اوایل امسال، فرصت پیدا کردم که به تعطیلاتی غیرمعمول بروم: به ایران و به عنوان بخشی از هیات صلح 28 نفره. بسیاری از دوستان عزیزم فکر می‌کردند که رفتن به ایران ایده بدی باشد. آنجا خطرناک نیست؟ آنها ما را بیرون نمی‌کنند؟ تجربه این سفر به من نشان داد که اساسا جواب من به سوال‌ها نه، نه و نه است.
ایران کشوری بسیار امروزی است و از جنبه‌های بسیاری به ایالات‌متحده شباهت دارد. شما متوجه ترافیک وحشتناک و آگهی‌های تبلیغاتی بسیاری می‌شوید. شما همچنین متوجه مردمی مهمان‌نواز با رفتاری دوستانه می‌شوید که مشتاق تعامل با خارجی‌ها و تمرین‌کردن زبان انگلیسی هستند.
شگفت‌انگیزی بیشتر، اندازه آن است؛ جمعیت تهران 12 میلیون است، نیم برابر بزرگ‌تر از شهر نیویورک و خیابان‌های بسیار امن‌تر (البته به جز تقاطع‌ها).»
ویلیام اِی. کالینز در ادامه می‌نویسد: «به هر رو، هیات ما خیلی زود تفاوت‌های عمیق میان دو کشور و پیش‌از هرچیز تحریم‌ها را درک کرد. این تفاوت به طرز دردناکی وقتی بر ما آشکار شد که یکی از اعضای ما بلافاصله پس‌از ورودمان به ایران دچار حمله قلبی شد. بیمارستان از او به‌طور بسیار حرفه‌ای و با تجهیزات قدیمی اما مناسب مراقبت کرد. اما وقتی زمان پرداخت رسید، شرکت بیمه‌اش ضمن اشاره به تحریم‌های آمریکا که بر تمام تراکنش‌های مالی سایه افکنده است از پرداخت امتناع کرد.»
نظر شما