چمدان: سازه‌های آبی تاریخی شوشتر مجموعه‌ای به هم پیوسته از پل‌ها، بندها، آسیاب‌ها، آبشارها، کانال‌ها و تونل‌های عظیم هدایت آب هستند که در ارتباط با یکدیگر کار می‌کنند و در دوران هخامنشیان تا ساسانیان، جهت بهره‌گیری بیشتر از آب ساخته شده‌اند و سبب می‌شوند که از نیروی آب برای موارد مختلف همانند به حرکت درآوردن سنگ  آسیاب و تبدیل گندم به آرد استفاده شود. در سفرنامه مادام ژان دیولافوآ باستان‌شناس نامدار فرانسوی از این محوطه به عنوان بزرگ‌ترین مجموعه صنعتی پیش از انقلاب صنعتی یاد شده‌ است.

انقلاب صنعتی در اواسط قرن هجدهم میلادی در اروپا آغاز و سبب به وجود آمدن مجموعه‌های صنعتی مختلف در سراسر دنیا شد. این در حالی است که بیش از هزار سال پیش از آن در جنوب ایران و در دوره ساسانیان سازه‌های عظیم آبی همانند یک مجموعه صنعتی حاصل از علم و هنر ایرانیان انرژی هیدرولیکی را به کمک زندگی روزمره مردم درآورده بود.

«مجموعه سازه‌های آبی شوشتر» در ۲۶ ژوئن ۲۰۰۹ (۵ تیر ماه ۱۳۸۸) در نشست سالانه کمیته میراث جهانی یونسکو به عنوان میراث جهانی به ثبت رسید. این منطقه محلی برای ذخیره آب نیز به حساب می‌آمده و علاوه بر آن آب خروجی از این سازه به گونه‌ای طراحی شده که آبشارهای کوچک زیبایی را تشکیل می‌دهند.

محاسبات فنی- مهندسی این سازه و همچنین تونل‌های و پلکان‌های دستکند سنگی این مجموعه با توجه به زمان ساخت آن از شاهکارهای مهم مهندسی هیدرولیک در دنیا محسوب می‌شود.

بافت تاریخی شوشتر  نیز ۱۴۳ هکتار است و همچنان ثبت ملی نشده است. پروفسور گیرشمن باستان شناس نامدار فرانسوی، غار پبده در شمال شرقی شهر شوشتر را نخستین سکونتگاه انسانی در ایران می‌داند و قدمت سکونت در شوشتر را به ۱۰ هزار سال تخمین می‌زند. بافتی که هر روز بیشتر از قبل تخریب می‌شود و آخرین خبر مربوط به از بین رفتن ۶ باب مغازه در دی ماه 1397 است.















عکس‌ها از ایرنا