چمدان: مراسمی امروز در موزه ملی ایران از سوی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، موزه ملی ایران، یونسکو و ایکوم  برگزار شد که از جهات گوناگونی حائز اهمیت است چرا که برای نخستین بار کارگاهی با هدف «گام‌های نخست برای تشکیل کمیته ملی سپرآبی» با حضور دبیر کل کمیته ملی «سپر آبی» اتریش و نماینده عالی انجمن کمیته‌های ملی «سپرآبی» در ایران برگزار شد.

محمد حسن طالبیان معاون میراث فرهنگی کل کشور  در آیین این کارگاه یک روزه  با اشاره به عضویت ایران در کنوانسیون‌های مختلف مانند ایکوم و یونسکو که  آن را نشان‌دهنده رویکرد سازمان میراث فرهنگی دانست، گفت: ایران در زمان وقوع جنگ در کشورهای همسایه برای حفاظت از آثار تاریخی آن کشورها اعلام آمادگی کرده تا برای ساخت و مرمت شهرهای تاریخیِ جنگ زده مانند شهرهای عراق کمک کند. ایران در حوزه قاچاق اشیا هم تلاشش را معطوف بازگرداندن آثار به کشورهای مبدأ کرده است.بنابراین معتقدم ایران نهایت همکاری را با کشورهای منطقه برای حفاظت از تاریخ‌شان داشته است.



 

او یادآور شد که ایرانجزو نخستین کشورهایی بود که اعلام آمادگی کرد تا پس از جنگ در سوریه برای مرمت بناهای تاریخی این کشور کمک کند و تجربه‌های خود را در اختیار آن‌ها قرار دهد. اکنون هم آمادها یم تا براساس اعلام برنامه در بخش‌های خصوصی و دولتی با مدیریت بحران به کمکشان بیایم.

معاون میراث فرهنگی ایران را ملزم به رعایت به کنوانسیون‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۳ یا ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۲  متعلق به حوزه‌های میراث طبیعی و تاریخی دانست که منتج به تجربیاتی خوبی شده است و  اکنون تجربه‌های خوبی برای حفاظت از میراث فرهنگی در کشور بوجود آمده است

طالبیان با بیان این که  ایران سرزمین بلایای طبیعی مانند زلزله خشکسالی و سیل است و بارها با آن‌ها در کشور مواجه بوده‌ایم، گفت ایران از زلزله بم نیزتجربیات خوبی به دست اورده است، همکاری جهانی ما در سطح ملی و فرا ملی، نشان‌دهنده‌ی همگرایی و ارزش افزایی بین جوامع است، ما هم می‌توانیم به کمیته‌هایی که با بحران مواجه می‌شوند، کمک کنیم.



جبرییل نوکنده مدیر کل موزه ملی ایران هم با تأکید بر این که حفاظت و صیانت از میراث‌فرهنگی  یکی از رسالت های بشر امروز است، تصریح کرد که این حفاظت از میراث فرهنگی بشری در برابر خطرات احتمالی مانند بلایای طبیعی جنگ و قاچاق و سرقت مسلحانه دغدغه مشترک ماست، میراثی که نسل به نسل به دست ما رسیده و باید به نسل بعدی انتقال یابد. اما در عین حال این  پرسش مطرح است که چرا  جوامع متمدن و پیشرفته برای موفقیت واقعی نیازمند نگاه و تکیه بر ریشه‌های خود هستند.

او ادامه داد: ارزش‌های کهن و متنوعی که مرزها را فراگرفته و نتیجه گفت‌وگویی از جنس صلح و احترام بین جوامع نوین امروزی است.



نوکنده با اشاره به این که همگان بر این باورند که خسارت میراث فرهنگی جبران ناپذیر است ، گفت: همین باور تأکیدی است بر لزوم آموزش‌های لازم نیروهای انسانی برای عملکرد درست و مناسب در مواجهه با خطر، آسیب‌شناسی، پیش‌بینی و پیشگیری تهدیدات احتمالی حوزه میراث فرهنگی ملموس و ناملموس.

او افزود:بی تردید در سایه همکاری‌های ملی و بین المللی، حفاظت از این ثروت‌های فرهنگی معنای واقعی خود را پیدا خواهد کرد .

مدیر موزه ملی با اشاره به عملکرد «کمیته سپر آبی»، این کمیته را یکی از کمیته‌های فعال وابسته به یونسکو  دانست که می‌تواند مانند دیگر کمیته‌های مربوط به حوزه میراث فرهنگی یعنی «ایکوموس» و «ایکوم» درحفاظت از میراث بشری در برابر تهدیدها یاری‌کننده و مشاور خوبی باشد.

نوکنده با ابراز امیدواری از این‌که نتایج این کارگاه بتواند گام‌های نخست برای تشکیل کمیته ملی سپر آبی در ایران باشد، افزود: «به امید آنکه هر انسانی خود سپر ی آبی در حفاظت از آثار تمدن های بشری باشد.»

محمدرضا کارگر، مدیر اداره کل موزه‌ها هم با تأکید بر این که کشورهای صاحب تمدن مانند ایران قطعاً نگران‌ترین کشورها برای روش‌های حفاظت از آثار تاریخی خود هستند، گفت: طبیعی است که ما از این‌گونه پیشنهادات یونسکو بیشترین استقبال را داشته باشیم.سازمان میراث فرهنگی هم تمام تلاش خود را برای تقویت بیشتر این نوع تفکر مانند ایجاد «کمیته سپر آبی» به کار می‌برد، که امیدواریم تلاش‌های  سپر آبی  روزی به جایی برسد که بتوانیم زمینه تخریب آثار تاریخی را در افکار اجتماعی از بین ببریم و حفاظت از میراث فرهنگی به عنوان یک باور عمومی از بین همه جوامع تبدیل به یک باور جدی شود.

استفان شولز، سفیر اتریش در تهران هم ، ایران را فراتر از یک کشور دانست و با بیان این‌که این کشور، یک تمدن تاریخی بزرگ است که آثارش فراتر از مرزها در طول تاریخ رفته، ادامه داد: در این برهه از زمان، ایران به یکی از کشورهای تبدیل شده که انبوهی از کمیته‌های ملی را تشکیل می‌دهد و این یک افتخار برای جامعه‌ی بین‌الملل و ایران است.

او با تاکید بر این‌که دوست دارد همکاری‌های متقابلی با کشورمان در حوزه‌ی فرهنگ داشته باشد، گفت: می‌خواهیم تجربیاتتان را یاد بگیریم و تجربیات کشورمان را به کارشناسان شما بیاموزیم.

وی این کارگاه را فرصتی برای ایران دانست تا قدرت خود را در فناوری‌های نرم نشان دهد و تصریح کرد: این کمیته می‌تواند، ایران و میراث فرهنگی این کشور کهن را از بسیاری از بلایای طبیعی و جنگ و مسائلی که هر لحظه ایران را در خطر می‌اندازد مانند تهدیدهای سیاسی که ایران در چند دهه گذشته با آنها مواجه شده، محافظت کند.

سفیر اتریش در ایران ضمن ابراز خوشحالی‌ از این‌که در کنار تمام ذینفعان میراث فرهنگی در مورد سپر آبی صحبت می‌کند، افزود: در مقابله با تحریم‌های جامعه بین المللی به خصوص آمریکا در مقابل ایران، کشور اتریش تمایل دارد هنوز ارتباط خود را با ایران ادامه دهد، این یکی از فرصت‌هایی است که ما برای قدرت نرم تعریف می‌کنیم که امروز در جامعه جهانی به خوبی خود را نشان می‌دهد.

شولز به جمله‌ای از یک کارشناسِ بین‌المللی یعنی "قدرت در کنار دیگران موثرتر است از زمانی که قدرت در برابر دیگران قرار داشته باشد" اشاره کرد و گفت: اتریش نزدیک به ۷۰۰ سال است که با ایران همکاری‌هایی دارد و روابط دیپلماتیک خود را حفظ کرده است، این نشان دهنده تاریخ روابط اتریش و ایران است، بنابراین رابطه ما با ایران نشانگر توان همکاری‌های بین دو کشور است که نشان دهنده و پیش‌بینی کننده اتفاقات و روابطی است که در آینده می تواند رخ دهد.

سفیر اتریش در ایران با اشاره به برگزاری جلسه ای در حدود چهار ماه گذشته با محمد حسن طالبیان معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی، برای برگزار کردن چنین کارگاهی، گفت: این جلسه برای تشکیل کمیته ملی سپر آبی در ایران برگزار شد تا اقدامات اولیه برای کمیته را بررسی کنید این می تواند یکی از عوامل نشان دهنده‌ی همکاری‌های قوی بین ایران اتریش باشد، تا این لحظه نیز به عنوان آخرین نشانه‌هایی بوده که ایران از قدرت نرم برخوردار است.

فریدریش شیپر - دبیر کل کمیته سپر آبی اتریش - با آغاز به کار کارگاه در موزه ملی ایران، با بیان این‌که برای نخستین بار است که به ایران آمده و از سوی دبیر کل کمیته بین‌المللی سپر آبی موظف به برگزاری این کارگاه برای ایران بوده است، گفت: در بین صحبت‌ها متوجه عمق تاریخِ روابط ایران و اتریش شدم و فهمیدم نخستین فردی نیستم که برای انجام اقدامات فرهنگی به ایران آمده‌ام.

او با بیان این‌که ایران و اتریش دو قدرت بین‌المللی فرهنگی هستند که راحت می‌توانند با یکدیگر در ارتباط باشند، افزود: این باعث می‌شود که کمیته‌های مختلف اتریشی به ایران بیایند و با کارشناسان ایرانی مشارکت کنند و در مورد مسائل مختلف فرهنگی کارگاه برگزار کنند.

وی سپس با اشاره به حضور حدود ۵۰ کارشناسان و موزه‌دار در این کارگاه، بیان کرد: تشکیل کمیته ملی سپر آبی نیازمند یک تیم ۳ تا ۵ نفره است تا با هم مباحثه کنند و دستورات اولیه برای ایجاد کمیته را مطرح کنند، اما حضور این تعداد کارشناس در چنین گارگاهی تا کنون در تاریخ تکرار نشده است، بنابراین ما می‌توانیم از این موقعیت استفاده کرده و ایران را تبدیل به بزرگترین «کمیته سپر آبی» دنیا کنیم.

شیپر سپس با تاکید بر این که قصد دارد برای  برگزاری این کارگاه رویکردی اتریشی داشته باشد، گفت: سپر آبی برای نخستین بار در اتریش به وجود آمد ما به تازگی در اتریش این کمیته را ایجاد کردیم، سطح کارها از ابتدا تا پایان در جایگاه ملی انجام شد، بنابراین پیشنهاد می‌دهیم ایران نیز مانند اتریش در سطح ملی کارهایش را جلو ببرد.

او نخستین قدم‌ها را نیازمند برداشتن برای شناسایی احتیاجات خود، موقعیت‌ها، فرصت‌ها و توانایی‌ها دانست و افزود:  برای نگهداری و حفاظت از میراث فرهنگی به تنها چیزی که نیاز داریم خود مردم هستند، ما به عنوان ظرفیت در اصطلاح بین‌المللی از این گزینه زیاد یاد می‌کنیم، ساخت ظرفیت برای حفاظت از میراث فرهنگی و برای آمادگی در حفاظت از اثار تاریخی هرگونه ریسک برای حفاظت از تاریخ را در دستور کار داریم.

وی با تاکید بر این که توانایی همیشه هست، اما شناخت ظرفیت‌ها در پله اول قرار دارد، گفت: بعد از گذشت ۲۰ سال در این کار بودن همیشه فکر می‌کردم چطور می‌توان تعریف مناسبی از «ساخت ظرفیت‌ها» برای دانشجویان کلاسم تعریف کنم، اما امروز از صحبت‌های مدیر موزه ملی به جواب خود رسیدم، « به امید این که هر انسان خود یک سپر آبی در مقابل حفاظت از آثار تاریخی باشد» . این به معنای همان ساخت ظرفیت‌هاست، وقتی  به اتریش برگردم می‌توانم به دانشجویانم با بیان این جمله تعریف مناسبی برای ساخت ظرفیت‌ها بدهم.

دبیر کل کمیته سپر آبی اتریش با تاکید بر این‌که کارشناسان میراثی و موزه‌داران یک جامعه میراث‌فرهنگی هستیم که با توجه به حس‌مان نسبت به این بُعد اجتماعی، حفاظت از آن برای‌مان یک دغدغه محسوب می‌شود، افزود: نخست باید به ایده اصلی و مقدماتی برگردیم. تا نشان دهیم فرهنگ در ابعاد ملموس و ناملموس خود  مهمترین نکته است. این بیانگر نظر جوامع از بُعد فردی و جمعی است. فرهنگ یک امر فراگیر است. این بیانگر آن فهم و تخصص است که هر کس همراه خود دارد. ما بیش از دهه‌ها و هزاره‌هاست که در مورد میراث فرهنگی عمل می‌کنیم، ساختار آن را به جا می‌آوریم.

او اضافه کرد: چیزی از نسل‌های قدیم به ارث برده‌ایم که در زمان جدید آن را شاهد هستیم، میراث فرهنگی در حال نابودی است، به خصوص وقتی که جنگ رخ می‌دهد، هر چیز که باقی مانده را از بین می‌برند.

وی با بیان این‌که میراث فرهنگی همیشه یک دغدغه برای ساختارهایی بوده که درگیر مدیریت بحران هستند، افزود: میراث فرهنگی همیشه مورد خطر قرار گرفته و در مخاصمات مسلحانه در معرض خطر قرار می‌گیرد این فقط وقتی نیست که جنگ صورت می‌گیرد، بلکه نخستین اتفاق در زمان جنگ است و دومینِ آن وقتی است که  در ادامه‌ی جنگ به غارت اموال فرهنگی کشورها می‌پردازند.

او با اشاره به این‌که کشورهایی مانند یونان، چین و مصر باستان را با وجود داشتن تمدن‌های کهن همیشه در معرض خطر بوده‌اند، ادامه داد: اما ما این کار را نزدیک به سه هزار سال است که انجام می‌دهیم و به عنوان یک دغدغه برای نخستین بار برای تنها رهبر زن اتریش مطرح شد.



دبیر کل کمیته سپر آبی اتریش تخریب اموال و میراث فرهنگی در جنگ‌ها راهمیشه یک اتفاق نظامی بد تعبیر کرد و ادامه داد: آن چیزی نیست که نیروی نظامی بخواهد به آن افتخار کند. منازعات مسلحانه در جنگ‌ها معمولا به دلیل جنگ‌های سیاسی رخ می‌دهند. هر چه قدر که به تاریخ نگاه می‌کنیم همه این‌ها مسائلی بوده که سیاست‌ را تحت نفوذ خود قرار داده و میراث فرهنگی در حاشیه قرار گرفته است.

او اضافه کرد: در هزاره‌های جدید خودِ میراث فرهنگی با عنوان یک زیر ساخت در کشور به یک هدف نظامی تعبیر شده است. یعنی میراث فرهنگی را زیر ساخت استراتژیک برای نیروهای نظامی می‌دانند، یکی از این دلایل آن است که زیر ساخت‌های میراث فرهنگی یک هدف حساس برای تضعیف دشمن است.

شیپر با بیان این‌که گاهی اوقات در مخاصمات مسلحانه میراث فرهنگی هدف قرار می‌گیرد، افزود: ایده غارتگری یک تعریف است و در واقع یک خط مستقیم به زیر ساخت‌های یک کشور محسوب می‌شود. کاری که تا امروز همه انجام داده اند، دستور دادن برای محافظت در برابر میراث فرهنگی بوده است.

او از «ماریا ترزا» تنها رهبر زن از خاندان سلطنتی در امپراطوری اتریش یاد کرد که که همه کشورهای همسایه را به یک چالشی جدید دعوت کرد و افزود: او همه‌ی نیروهای نظامی را به زمین منازعه فرستاد، پس از بررسی رفتار سربازان در زمان منازعه با تاریخ کشورها، سربازی با قاعده‌ای مشخص به زمین جنگ فرستاد «هر سرباز خود یک قانون است برای جلوگیری از تخریب اموال میراث فرهنگی»

وی تاکید کرد: اکنون بیش از یک هزاره است که که این قانون محافظت از میراث فرهنگی توسط ترزا همیشه مورد استفاده بوده و به صورت مکتوب درآمده است. در واقع در آن زمان نیاز به یک رهبر نظامی و با تدبیر بود کسی که نگذارد میراث فرهنگی در بحران از بین برود. اکنون با افتخار می‌گویم که یک اتریشی هستم. تمام اتریشی ها برای این اتفاق به خود افتخار می‌کنند و حتی به وجود آوردن ایده‌های آموزشی و فرهنگی جدید در اتریش نیز مانند اجباری کردن دبستان برای همه مردم این کشور از ۲۵۰ سال پیش تا امروز عامل دیگر افتخار است.

او تاکید کرد:‌در قرن ۱۸ شاهد حضور دو فرد افراط گرا در دنیا بودیم، یکی امپراطور اتریش - ماریا ترزا - که قانونی برای از بین بردن میراث فرهنگی در جنگ‌ها تصویب کرد و نفر بعدی امپراطور فرانسه یعنی – ناپلئون - بود که در زمان جنگ به تخریب اموال فرهنگی پرداخت، این نشان دهنده یک ظرفیت برای جامعه بین‌المللی است که با یک قانون در جامعه متمدن از وقوع تخریب جلوگیری کند.

شیپر با بیان این‌که بعد از دو جنگ جهانی اول و دوم در ۱۹۵۴ کنفرانس صلح لاهه در هلند برگزار و شاهد بودیم که چطور با جنگ‌ها و منازعات مسلحانه برخورد و چطور صلح را برقرار کنیم، ادامه داد:ماریا ترزا به این نیز فکر کرد که چطور دو کشور از وقوع بحران در فرهنگ خود در زمان جنگ جلوگیری کنند.

او افزود: در این کنفرانس حفاظت از میراث فرهنگی به یکی از دغدغه‌های کشورهای شرکت کننده تبدیل شد. یک قانون بین‌المللی شکل گرفت و قرار شد تا در هر بحرانی میراث فرهنگی و تاریخی کشورها از آسیب در امان بمانند. هر چند هنوز شاهدیم که این اتفاقات رخ می‌دهد و میراث فرهنگی نادیده گرفته می‌شود. بسیاری از غارت‌گری‌ها و تخریب میراث فرهنگی در جنگ‌ها رخ می‌دهد .

او با اشاره به ایجاد گروهی با نام «مردان بناها» توسط نیروهای متفقین درجنگ جهانی دوم افرادی و برایح فاظت از بناهای تاریخی در کشورهای در معرض جنگ، ادامه داد: بعد از دو جنگ جهانی در اوایل قرن ۱۹ قوانین جهانی برای حفاظت از میراث تصویب شدند. ایران نیز در آن کنفرانس شرکت و از اولین کشورهایی بود که این پروتکل را امضا کرد.

وی اضافه کرد: امروز ۱۳۰ کشور این کنوانسیون را امضا کردند، هر چند فقط حدود چهار کشور اقداماتی که در این پروتکل امضا شده را به رسمیت می‌شناسند.

دبیر کمیته بین‌المللی سپر آبی با تاکید بر این که در هسته مرکزی کنوانسیون گفته شده کشورهای عضو باید دو کار یعنی «آماده سازی در مقابل حفاظت از میراث فرهنگی در زمان صلح» و «حفاظت از میراث فرهنگی در زمان جنگ» را مد نظر قرار دهند، ادامه داد: این یک مساله است که در زمان جنگ، حفاظت از میراث فرهنگی امکان پذیر نیست. آن هم وقتی حوادث از میراث فرهنگی در زمان صلح وجود ندارد. حفاظت باید فراگیر و کاملا در همه استان‌ها و ایالت‌ها به صورت دراز مدت عملی شود.

شیپر با اشاره به اجرائی نشدن پروتکل ۱۹۵۴ لاهه برای حفاظت از اثار تاریخی، افزود: وقتی کمیته بین‌المللی متوجه این اتفاق شد، در ۱۹۹۹ در یوگسلاوی پروتکل دوم را به تصویب رساند و تصمیم گرفته شد برای دومین بار مذاکرات و کنفرانس‌های صلح را تشکیل دهند تا از طریق دیپلماسی راه حلی برای این موضوع پیدا کنند، ایران نیز آن را امضاء کرد.

او با تاکید بر این‌که ۲۰۱۹ زمان مناسبی برای انجام دیپلماسی فرهنگی است، ادامه داد: اگر پروتکل امضا شود باید به اقدامات بعدی فکر کرد. در واقع تمام نمایندگان حاضر در کنفرانس اذعان کردند اقدامی که باید شود تشکیل یک کمیته در قبال حفاظت از میراث فرهنگی در زمان جنگ و صلح باید باشد.

وی با بیان این‌که حفاظت از میراث‌فرهنگی نباید در اختیار سیاستمداران و افرادِ نظامی و دیپلمات‌ها باشد، ادامه داد: بلکه باید در اختیار متخصصان میراث باشد. این اقدامات اولیه شد برای تشکیل کمیته سپرآبی است. در واقع ما متخصصان میراث فرهنگی سپر ابی را به عنوان نمادی برای کمیته درنظر می‌گیریم، این نماد در تمام اماکن و امور میراثی باید مدنظر باشد.

این مدرس دانشگاه در اتریش این اتفاق را به معنای آن دانست که  کمیته سپرآبی در سطح ملی و فراتر در بین مشاعل مختلف و افراد مختلف قرار می‌گیرد و ادامه داد: ‌موزه‌ها، بناها و اموال فرهنگی منقول و غیرمنقول، باستان‌شناسی، کتابخانه‌ها، آرشیوها و تمامی موسسات فرهنگی در این میان قرار می‌گیرند. بنابراین متخصصان میراث بهترین افراد برای انجام اقدامات و اهداف هستند تا در به این کار وارد شوند.

او با اشاره به این‌که ارزشیابی و ارزیابی اقدامات میراث فرهنگی در کمیته سپرآبی نیز در دستور کار قرار می‌گیرد، ادامه داد: این به آن معناست که در موقعیت امروزی می‌توان با تمام بخش‌ها و ساختارهای دولتی همراه بود و یک رابطه خوب با ساختارهای دولتی مانند وزارت دفاع و فرهنگ داشت.

این مدرس دانشگاه همچنین به نخستین اقداماتی که برای تشکیل کمیته باید مدنظر قرارگ یرد، اشاره کرد و گفت: با شناسایی نیازها و اولویت‌ها، باید با سازماندهی کردن افراد برای مشورت دادن بخش‌های مختلف دولت به این سمت رفتف در واقع «سپر ابی» یک حامی دولت است، این سایستگذاری‌ها وقتی استفاده می‌شوند ک دولت از آن‌ها حمایت کند که از سوی دیگر می‌تواند اقدامی برای اعتمادسازی و تلاش‌های بین دو پارتنر وهمکار باشد.

وی توضیح داد: بعد از تشکیل کمیته آن می‌تواند به مجلس شورای اسلامی و قوه مقننه برده شود و قانون‌هایی برای حفاظت از میراث فرهنگی در سطح ملی انجام شود، اقداماتی که در قبال حفاظت از میراث فرهنگی می‌تواند از توانایی‌های دولت استفاده کند.

او گفت: در این شرایط حتی می‌توان به سمت مذاکره با نیروهای نظامی ایران رفت و یک در مرحله بالاتر، شناسایی این محوطه به نیروهای مختلف مانند نیروهای دفاعی برود.

به گفته‌ی وی، در این شرایط می‌توان در مقابل قاچاق غیرمجاز اموال فرهنگی با اداره گمرک در ارتباط بود، اقداماتی که توسط متخصصان میراث فرهنگی انجام می‌شود.

او با اشاره به ارتباطی که کمیته بین‌المللی می‌تواند با یک کیمته‌ی ملی داشته باشد، گفت: کمیته ایران باید همزمان با ۵۰ کشور دیگر با هم کار کنند، حتی می‌توانند همکاری و توافق‌های دوجانبه داشته باشند. دو کشور با یکدیگر توافقنامه امضا کنند.

شیپر نزدیک‌ترین کمیته سپرابی به اتریش را کمیته لبنان دانست که با یکدیگر ارتباطات آموزشی نیز دارند و افزود: قرار است اوایل سال آینده شمسی اموزش کمیته‌ی صلح و سربازان نظامی لبنان و اتریش برگزار شود، تا خطرها در این حوزه کمتر شوند.

این عضو کمیته سپرآبی اتریش، با بیان به واسطه‌ی تهدیدات ملی و بین المللی که لبنان را به خطر می‌اندازد، قرار است در پایگاه ثبت جهانی «تیر» این دو دسته از نیروها آموزش ببینند، این کار یک اتفاق منحصربه فرد برای نیروهای صلح سازمان ملل است که اموزش ببیند و از میراث فرهنگی حفاظت کنند.

به گفته‌ی وی ایران نیز می‌تواند چنین کارگاه آموزشی را برای نیروهای نظامی خود برگزار کند.

او سپس خطاب به مسئولان میراث فرهنگی کشور، دو نفر از متخصصان ایرانی را دعوت کرد تا با حضور در این محل آن‌ها نحوه‌ی اموزش‌ها را ببینند.

به گزارش چمدان،ایران از اولین کشورهای شرکت کننده در کمیته ملی سپرآبی و امضاء کننده این کنوانسیون و پروتکل بود. اتریش ۵سال بعد از ایران کنوانسیون را امضاء کرد و تا به امروز ۱۳۰کشور این پروتکل را امضاء کرده اند.این پروتکل در کنوانسیون ۱۹۵۴ لاحه و پروتکل ۱۹۹۹ دوم اتفاق افتاد؛ که پایه و ساختار آن اقداماتی در خصوص حفاظت از میراث فرهنگی در برابر حواث، اتفاقات و بلایای طبیعی است.

کمیته بین‌المللی” سپر آبی ” با هدف محافظت از میراث فرهنگی جهان در برابر جنگ‌ها و بلایای طبیعی در ۱۹۹۶ در بسیاری از کشورها شکل گرفته است. از این کمیته به عنوان” صلیب سرخ فرهنگی ” یاد می‌شود و نام آن برگرفته از کنوانسیون لاهه درباره حفاظت از اموال فرهنگی در رویایی‌های نظامی است. این کمیته نمایندگانی از پنج سازمان “شورای بین‌المللی آرشیوها”، “شورای بین‌المللی موزه‌ها”، “شورای بین‌المللی محوطه‌های تاریخی”، “فدراسیون بین‌المللی انجمن‌ها و موسسات کتابخانه‌ای” و “شورای هماهنگی انجمن‌های آرشیوهای سمعی  و بصری” را در عضویت خود دارد.