این ده‌ها هزار بازدیدکننده برای دیدن پارک‌های تفریحی یا آثار طبیعی و تاریخی مهم به این جزیره نمی‌‌آیند بلکه آنها به کیهنو می‌آیند تا فرهنگی منحصربه‌فرد از آخرین جامعه مادرسالار اروپا را تجربه کنند؛ از 9 عضو شورای شهر کیهنو معمولا نیم یا بیشتر آنها زنان هستند.
مِر ماتاس، رییس بنیاد فضای فرهنگی کیهنو در گفت‌وگو با نشنال‌جئوگرافیک می‌گوید: «زنان کیهنو نقش بسیار مهمی دارند و آن حفظ‌کردن سنت‌های فرهنگی است. آنها از زندگی بشر مراقبت می‌کنند.»
از نظر تاریخی، زمانی مردان جزیره هفته‌ها و ماه‌ها برای شکار فوک و ماهی جزیره را ترک می‌کردند. بعدها جزء خدمه کشتی‌ها شدند و در دریانوردی‌های بین‌المللی شرکت کردند. در نبود مردان، زنان کسانی بودند که در مزرعه‌ها کار می‌کردند، حکومت می‌کردند و سنت‌ها را نگه می‌داشتند؛ سنت‌هایی که در طول زمان تا به امروز باقی مانده‌اند.
در طول قرن‌ها، استونی مورد هجوم وایکینگ‌ها، ژرمن‌ها، سوئدی‌ها، لهستانی‌ها و روس‌ها بوده است اما بقای فرهنگی آنها در طول قرن بیستم و در زمان هجوم نازی‌ها و اشغال شوروی‌ها به مسئله‌ای جدی تبدیل شد.
پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی، ماهیگیری و کشاورزی این جزیره رو به زوال رفت و گردشگری به قدرت اقتصادی اصلی تبدیل شد. اما در ابتدا این مسئله جنبه‌های مثبت نداشت زیرا این جزیره نیروی دائمی پلیس نداشت و گردشگران صرفا برای برخورداری از آزادی‌های نامحدود و افسار گسیخته به آنجا می‌رفتند.
اینگوار سار که از سال 2009 زمانی که 23 سال داشت تاکنون شهردار کیهنو است در این‌خصوص می‌گوید: «گردشگران در اینجا مثل جانوران وحشی بودند.»
با آغاز قرن 21، وضعیت عوض شد و ساکنان جزیره طرحی را برای جذب‌کردن گردشگران فرهنگی آغاز کردند و خیلی زود به نتیجه رسیدند و با اجرای برنامه‌های نمایشی فولکلور، فروختن صنایع دستی، غذاهای سنتی، اجاره اتاق و دوچرخه توانستند به درآمد بالایی دست یابند.
از سال 2002 حدود 40 درصد از زندگی مردم کیهنو تا حد بسیار زیادی به گردشگری منوط شد و در سال 2008 کل این جزیره در فهرست میراث ناملموس یونسکو ثبت شد و از آن‌زمان، گردشگران بین‌المللی به‌ویژه از ژاپن و آلمان به کیهنو سرازیر شدند. به طوری‌که در حال حاضر، سالانه حدود 30هزار گردشگر از این جزیره بازدید می‌کنند.
