چیویتا دی بانیورِجو درواقع از دو شهر کوچک تشکیل شده است؛ چیویتا روی تپه قرار دارد و فقط از طریق مسیر پیاده‌وری سنگی که به جاده شهر بانیورجو منتهی می‌شود دسترسی به آن میسر است. زمانی، چیویتا شهر بزرگ‌تر بود و بانیورجو شهر اقماری به‌شمار می‌رفت. اما امروزه، چیویتا به دست تعداد اندکی خانواده اداره می‌شود و بیشتر درآمدش از راه گردشگری و از طریق اجاره اتاق در خانه‌هایی که عمر بعضی از آنها به قرن دوازدهم میلادی می‌رسد تامین می‌شود.
چیویتا دی بانیورِجو حدود 2 هزار و 500 سال قبل به‌دست مردم شهر اتروسکای منطقه توسکانی تاسیس شد و در آن زمان شهر مهمی از نظر موقعیت ارتباطی میان جاده‌ای قدیمی با شبکه متراکمی از جاده‌های جدید بازرگانی به‌شمار می‌رفت.
زوال این شهر از قرن 16 میلادی و در اثر زلزله مهیبی که آسیب‌های جدی به جاده‌ها و ساختمان‌ها وارد کرد آغاز شد. شدت زلزله به‌حدی بود که بسیاری از ساکنان شهر برای همیشه آنجا را ترک کردند.
فعالیت‌های مداوم لرزه‌ای که درمدت یک قرن چیوتیا را دربرگرفت به زمین‌لغزش‌هایی منجر شد که فرسایش تپه را شدت می‌بخشیدند. اواخر قرن هفدهم اسقف و دولت محلی تصمیم گرفتند مردم را به بانیورِجو منتقل کنند و از قرن 19 چیویتا به شهر اقماری تبدیل شد، اما بانیورجو با وجود اینکه همچنان کوچک است اما شهر مرفه و بانشاطی است درحالی‌که چیویتا فقط به لطف گردشگران جانی دوباره گرفته است و برخلاف لقبش «شهر درحال مرگ» در فصول گردشگری، چیویتا بسیار پرهیاهو است.
چیویتا شهر قرون وسطایی دلربایی با معماری چندصدساله است. دورافتاده‌بودن این شهر به آن اجازه داد که از هجوم سبک زندگی امروزی و همچنین تهاجم‌های دو جنگ جهانی ایمن بماند.
نظر شما