چمدان:  سجاد علی بیگی، سرپرست برنامه کاوش باستانی تپه خیبر روانسر امروز سه شنبه با اعلام این خبر گفت: بر اساس بررسی­های صورت گرفته قطعات سفال از دوره­های مس­سنگی جدید (گودین شش/ اوروک)، دورۀ مفرغ میانی و جدید، عصر آهن و دورۀ اشکانی است، با این حال فراوانی یافته­های عصر آهن نشان می دهد که عمده استقرار این محوطه مربوط به هزارۀ دوم و اول پیش از میلاد و عصر آهن سه است.

به گفته این باستان شناس، با استناد بررسی­های میدانی و بقایای سطحی، خیبر دژی بزرگ به وسعت حدود 20 هکتار با برج و باروی مستحکم بوده که در بیرونی­ترین بخش با خندقی عمیق و بزرگ حفاظت می­شده است.

علی بیگی گفت: در بخش شمال­غربی و شمال­شرقی دو چشمۀ پرآب وجود دارد که احتمالاً منبع مناسبی برای پرکردن خندق بوده­اند، با وجود این خندقِ پر از آب، امکان دسترسی به درون دژ/ شهر قاعدتاً محدودتر و دشوارتر می­شده است.

وی اظهار داشت: باستان شناسان اعتقاد دارند یافته­‌های بررسی و همچنین توپوگرافی محوطه خیبر را به عنوان محوطۀ مناسب برای رهگیری تغییرات فرهنگی، سیاسی و اقتصادی عصر آهن غرب ایران و به ویژه غرب زاگرس مرکزی معرفی می­کند.

این عضو هیات علمی گروه باستان­شناسی دانشگاه رازی کرمانشاه افزود: شکل­گیری استقراری با این حجم از نهشته­های باستان­شناختی و به ویژه توسعۀ آن در عصر آهن III خود از دیدگاه باستان­شناسی نظری و به ویژه از جنبۀ الگوهای شکل­گیری قدرت، در چشم­انداز جغرافیایی و فرهنگی غرب ایران و کوهستان زاگرس پرسش برانگیز است. از این رو پژوهش های پیش رو در پی یافتن پاسخ هایی است که چنین محوطه­ای چرا و چگونه در چنین بستر فرهنگی و جغرافیایی شکل گرفته است؟ به واقع شکل­گیری محوطه­ای با این ویژگی­ها (ساختار برج و بارو دار بسیار بزرگ) آن هم در عصر آهن III حاصل کدام عوامل است؟

او در پایان با اشاره به آغاز کاوش های تپه خیبر با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت: سرپرست دانمارکی این پژوهش ها، نیکول بریش، دانشیار آشورشناسی دانشگاه کپنهاگ است.