چمدان :  گاردين نوست: كوئليو كه بزرگ‌ترين رمان‌نويس برزيل و از نامدارترين نويسندگان ادبيات جهان است، بازديد سالانه تنها 150 هزار نفر از شگفت‌انگيزترين موزه آمريكاي جنوبي را نتيجه سهل‌انگاري دولت برزيل دانسته است. متن كامل خالق رمان ماندگار «كيمياگر» در سوگ موزه ملي ريو به شرح زیر است:

موزه ملي برزيل تنها بازتاب‌دهنده تاريخ كشور من نيست. اين بنا بخشي از آن تاريخ بود. وقتي شاه ژوائوي ششم پس از حمله ناپلئون به پرتغال به آمريكاي جنوبي گريخت، ريودوژانيرو را به پايتخت حكومت پرتغال، برزيل و الگاروه تبديل كرد.

اقامتگاه رسمي او كاخ سنت كريستف بود كه آن بنا بعدها به موزه ملي تبديل شد اما حالا به جاي گرفتن جشن تولد 200 سالگي اين موسسه شگفت‌انگيز، برزيل سوگوار سوختن و خاكستر شدن آن است. اگر اين موزه و بناي تماشايي تاريخي نماد آغاز يك ملت بود، آتشي كه به جان افتاد نماد كشوري است كه نداشتن فرهنگ و آموزش بزرگ‌ترين مشكل آن است.

ميليون‌ها برزيلي هر سال به سراسر دنيا سفر مي‌كنند و موزه‌هايي شگفت‌انگيز چون تيت در لندن، متروپوليتن در نيويورك و لوور در پاريس را مي‌بينند؛ اين آخري سال گذشته بيش از هشت ميليون بازديدكننده داشت. با اين حال، بيراه نيست اگر بگوييم ريو - با آن چشم‌اندازهاي سراسري از كوه‌ها، جنگل‌ها و دريا - زيباترين شهر دنياست. پس چرا موزه ملي - رويايي‌ترين موزه در آمريكاي جنوبي با داشتن بيش از دو ميليون دست‌ساخته، كلكسيون مصري و باستاني‌ترين فسيل‌هاي تاريخ برزيل - فقط 154 هزار بازديدكننده در سال داشته است؟

ما حكومت را براي ناديده گرفتن تاريخ‌مان سرزنش مي‌كنيم اما ما - مردم برزيل - هم از آن غفلت كرده‌ايم. برزيل كشوري رويايي است، كشوري زيبا كه به بلاي نبودن آموزش گرفتار آمده است. مردم فقير برزيل به مدرسه نمي‌روند، چه برسد به موزه. پولدارها به موزه مي‌روند اما نه در ريو و سائوپائولو، كه در لندن و نيويورك و پاريس.

موزه ايپيرانيا در سائوپائولو كه در محل امضا شدن سند استقلال برزيل در 1822 بنا نهاده شده، از پنج سال پيش تعطيل است. حالا كه موزه ملي در زبانه‌هاي آتش جان داده، مانده‌ايم كه چه بر سر ايپيرانيا مي‌آيد. مانده‌ايم كه چه بر سر روح ما مي‌آيد.