احتمالا كمتر كسى مى داند ساختمان موزه هنرهاى معاصر، پانزده سالى هست در فهرست آثار ملى ايران به ثبت رسيده؛ و احتمالا كمتر كسى مى داند بيش از چهار دهه است كه با استناد به قوانين حوزه ميراث فرهنگى، مى توان آثار باارزش معمارى را بدون درنظر گرفتن قيد "قدمت" در فهرست آثار ملى ثبت كرد.
فردا دوازده بهمن، ثبت موزه هنرهاى معاصر در فهرست آثار ملى پانزده ساله می شود.
اگر نگاهى به سابقه موضوع بيندازيم، قانون حفظ آثار ملى مصوب سال ١٣٠٩ قيد زمانى "تا آخر دوران زنديه" را شرط ثبت در فهرست آثار ملى مى داند. در سال ١٣٢٣ به دليل تخريب بى رويه آثار معمارى دوران قاجار، به پيشنهاد وزير فرهنگ وقت، آثار صنعتى و ابنيه و اماكن دوره قاجار تا آغاز دوره مشروطيت كه جنبه عمومى دارند نيز، با تصويب تبصره اى مى توانند در اين فهرست جاى بگيرند؛ اما تحول اصلى به مصوبه مجلس در آبانماه سال ١٣٥٢ برمى گردد كه استبداد قيد "قدمت" و "تاريخ" را از ميان برداشته و ارزش هاى آثار غيرمنقول از حيث تاريخ و يا شئون ملى را جايگزين قدمت صرف مى كند.
توجه ويژه به ارزشهاى بناى موزه هنرهاى معاصر و ثبت آن در فهرست آثار ملى، مديون اين قانون است.
اين اثر، به جريانى از معمارى مدرن ايرانى تعلق دارد كه عليرغم بيانى امروزى و مدرن، حافظه تاريخى معمارى ايرانى در آن جريان دارد و معمار هنرمند آن، كامران ديبا به خوبى از پس چنين تركيبى برآمده است.
خوشحالم كه شش هفت سالى از سالهاى دانشجويى ام را در دانشكده هنرهاى زيباى دانشگاه تهران در نزديكى موزه هنرهاى زيبا گذراندم و همواره با هر فراغتى، در ميان مشغله هاى فراوان آن دوران در سالهاى بعد از ٧٦، به اين موزه و بازديد نمايشگاه هاى هردم نو شونده آن رفته ام.
نظر شما